Πρώτα έρχεται η βαρεμάρα να γράψεις, να κινήσεις το χέρι σου. Οπότε χρειάζεσαι ένα πιο άμεσο μέσο. Εδώ χάνουμε. Ίσως όχι. Τι θα λέγαμε, άλλωστε; Ναι, έτσι φτιάχνεται το στόρι. Με ζύμωση. Συνήθως όχι, το ξέρω. Που είναι ο αρχηγός; Ποιος ξέρει; Όποιος το σκέφτηκε.
Ναι, θα τα πω όλα, δεν θα αφήσω τίποτα. Έχω δικαίωμα να ελπίζω για κάτι καλό. Επιβιώνω. Σας διασκεδάζω. Μπορώ να ρομανζάρω μια γυναίκα. Θα με ήθελε. Αν μπορεί να αντέξει χωρίς οργασμούς. Και μάλιστα, ίσως και με οργασμούς. Δεν έχω και πολλά να πω. Πιστεύω ότι ήμουν σωστός. Μετά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει. Αυτό που έγινε προφανώς. Αν είχα δράσει διαφορετικά... Δεν ξέρω. Είναι αλήθεια ότι πολύ από αυτόν τον καιρό ήμουν όχι ακριβώς επικεφαλής της κατάστασης. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θέλω να αποσιωπηθεί αυτό, αλλά θα επιμείνω. Αυτό, γιατί υπέθεσα ότι δεν τα ξέρετε όλα. Είναι κάποια πράγματα σημαντικά. Αν μου επιτρέπετε. Και βασικά, το να είναι κάτι ακριβές. Θα μπορούσε να μην είναι και θα ήταν όλα καλά. Για κάποιους. Πρέπει να αντιταχτώ σε αυτό. Αυτό είναι το ζήτημα. Αλλά τελικά, πιστεύω, ότι θα είναι καλό για όλους. Καλύτερο. Μια κατάληξη των γεγονότων που θα αντικατοπτρίζει το καλύτερο σε όλους μας. Αυτό κάνω.

Χειμώνες και καλοκαίρια ήταν αυτά που μας έφτιαξαν, καθώς και ανοίξεις και φθινόπωρα. Είναι ιστορίες, θα μπορούσες να τις πεις και αυτοτελείς, αυτή είναι η ιδέα, που πάντως έκαναν ένα κύκλο. Τώρα έχω αυτή την αίσθηση.Τελείωσα τη σχολή λογιστικής και το Ενάντια στη μέρα του Τόμας Πίντσον, ταυτόχρονα. Τι κάνουμε; Πάμε γι' άλλα. Συνήθως για γκόμενες το λένε αυτό. Άλλες φορές και για όταν νιώθεις ότι έκλεισε ένας κύκλος και θέλεις να το σημειώσεις και να ευχηθείς για το μέλλον. Πάμε γι' άλλα, λοιπόν.
Το γράψιμό μου προσεγγίζει τη μορφή της έκθεσης και αυτό είναι κάτι ακόμα που μπορεί να υπέβαλα στον εαυτό μου να κάνει, υποσυνείδητα και μ' ένα ρυθμό προσωπικό. Μπορεί και όχι, να είναι σύμπτωση. Θα έλεγε κανείς, πάντως, ότι είναι καλό κάτι να έχει αρχή, μέση και τέλος και να υπάρχει μια λελογισμένη ανάπτυξη των ιδεών μέσα στο κείμενο.
Μέσα από την εσκεμμένη αποδιοργάνωση των αισθήσεων και σαν μια αντιστροφή αυτού, να υπάρξει κάτι σωστό από την οπτική της λογικής.

Δείτε τους μποξέρ. Δε στέκονται σ' ένα σημείο. Χορεύουν. Μέσα από την κίνηση ξεδιπλώνουν την τακτική τους. Έτσι και στη ζωή, δεν μπορείς να σταθείς σ' ένα σημείο, πρέπει η κίνηση να είναι συνυφασμένη με την κίνηση των γεγονότων.
Ξέρω ότι σ' ένα επίπεδο το κάνω αυτό. Δε γίνεται να λειτουργείς τόσο καιρό και να μη μάθεις, υποσυνείδητα, να προσαρμόζεσαι. Αυτό ενοχλεί όμως, το υποσυνείδητα. Υποσυνείδητα ισούται με τυχαία και έτσι, το μόνο κομμάτι σου που έχει ενδιαφέρον, δεν έχεις έλεγχο πάνω του.
Πως αποφασίζεις να εγκαταλείψεις τη θέση σου, τη σιγουριά, την αυτοαντίληψη σου, για να κινηθείς προς κάπου;
Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει όταν έχεις ανακαλύψει το καινούριο πάτημά σου. Μέσα από την πίστη ή τη γνώση ή και τα δύο.
Το γεγονός, βέβαια, είναι, ότι τα γεγονότα δεν περιμένουν. Η ζωή κινείται με τους δικούς της ρυθμούς και δεν πρόκειται να σε περιμένει. Πρέπει να προσαρμοστείς εσύ σε αυτή και όχι το αντίθετο. Ακόμη κι αν νιώθεις ότι μπορείς να εξυψωθείς πάνω απ' όλους και να ελέγξεις, να επιβάλεις τη δική σου ερμηνεία, βλέπεις ότι δεν είσαι γυμνασμένος γι' αυτό. Πιθανότατα δεν θα ήθελες να ήσουν.

Πρέπει όλη η προσπάθεια να καταλήξει στο να φτιάξεις μια ιστορία που να εμπλέκει όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Κάποιοι θα είναι μέσα σε αυτή χωρίς τη θέλησή τους, γιατί απλά δεν έχουν γνώση της ύπαρξής της. Η άλλη κατηγορία είναι όλοι αυτοί που θα τη διαβάσουν και θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα της.
Όμως δεν ξέρω πραγματικά τι σε ενώνει με τους άλλους. Νομίζω απολύτως τίποτα. Το πολύ να είναι οι άλλοι ένα μέσο για να φτάσεις στους δικούς σου σκοπούς.

Τώρα βλέπω το φύλλο σαν καθρέφτη. Θα μιλούσες ποτέ στον καθρέφτη; Θα ήταν μια μάλλον κωμική σκηνή κάτι τέτοιο. Οπότε θ' αναγκαστείς να περάσεις απ' την άλλη μεριά του καθρέφτη. Ο Λιούις Κάρολ περιέγραψε το πρώτο λογικό βήμα, με τις μαθηματικές του γνώσεις. Ταυτόχρονα, περνάς πίσω από τα δόντια του ειδώλου σου και βρίσκεσαι, όπου, τελοσπάντων, κάπου εκεί, που εδράζεται η ομιλία. Ο χρόνος; Ο χρόνος είναι μια βροχή, καθώς ριπίζει το μάγουλό μου. Οπότε, απ' την άλλη μεριά του καθρέφτη βρέχει, αναμενόμενο αυτό, αφού βρέχει και σε αυτή τη μεριά. Αλλά αυτό το δάσος που βλέπω τώρα, προχωρώντας, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ο Φάουστ με τον Μεφιστοτελή, που ανεβαίνουν στο βουνό των μαγισσών. Τους παρατηρώ να συζητάνε προχωρώντας, λίγο απορημένος και για το πόσο μακριά βρέθηκα εγώ, μονομιάς, και συνεχίζοντας να απομακρύνομαι.
Ίσως συνεχίσω αυτή τη διήγηση κάποτε, αν έχω κάτι ν' αναφέρω.

Πρέπει να υπερασπίσω τον τρόπο σκέψης μου και κάνοντάς το να γίνω και καλύτερος. Βλέπω τόσα παιδιά να έχουν το προνόμιο της φαντασίας, ο κόσμος τους βρίθει από εικόνες, είναι ένα καλειδοσκόπιο που βουτούν το χέρι τους μέσα και ανασύρουν... οτιδήποτε, αλήθεια. Εικόνες ομορφιάς, εικόνες θλίψης, φαίνεται να ζούνε πέρα απ' τη στιγμή, να μπορούν να λειτουργούν χωρίς σκέψη για να είναι ελεύθεροι να κοιτάνε γύρω τους και στη φαντασία τους και στις αναμνήσεις τους.
Εγώ συνήθως ζω στο τώρα, βλέπω μόνο ότι υπάρχει μπροστά μου, από μια πίστη ότι αυτό είναι όλο κι όλο ότι υπάρχει. Θέλω να πιστεύω ότι το περιορισμένο μου βλέμμα αποδίδει μια αφαίρεση του όλου, γεμάτη φρόνηση. Δεν μπορώ να κάτσω να σκεφτώ ότι ίσως κάνω λάθος. Όχι συχνά τουλάχιστον.

Αν έβρισκες ένα ρόλο ίσως να ησύχαζες. Ένα ρόλο μέσα σ' όλο αυτό. Νομίζω ότι η νοοτροπία εξελίσσεται στο χρόνο, το λένε μόδα ή κάτι τέτοιο. Εξελίσσεται σα σπείρα, το ανέβασμα στη σκάλα του Έλιοτ. Φοβάμαι ότι τώρα ακούγεται κάπως σαν πύργος της Βαβέλ. Αλλά δεν είμαστε σίγουροι.
Είναι φανερό ότι πιστεύω ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον σε αυτή τη ζωή. Ότι ίσως μπορείς να γίνεις Βούδας. Δεν πιστεύω τόσο σ' αυτό στ' αλήθεια. Αλλά πιστεύω στο να κάνεις προσεκτικές αναφορές των πραγμάτων που αντιλαμβάνεσαι, γιατί ίσως κάποιος άλλος καταλάβει κάτι που εσύ δεν μπόρεσες.
Μια κατάσταση σαν τον Συραννό να μιλάει στη θέση του αντεραστή του κάτω απ' το μπαλκόνι της αγαπημένης τους, καλυμμένος απ' τη βλάστηση.
Τώρα είχα την προδιάθεση να τελειώσω αυτούς τους συλλογισμούς, δοκιμάζοντας να τους φέρω στο λογικό τους τέλος. Λοιπόν, δε θα το κάνω. Θέλω να μείνω λίγο κάτω απ' αυτό το μπαλκόνι, προσπαθώντας να ξεχωρίσω τη μυρωδιά του αιδοίου της ποθητής μου, ανάμεσα σ' αυτές των λουλουδιών και των φίκων και του μπαρουτιού μέσα στα παλιά εκείνα πιστόλια που είχαν θηκαρωμένα οι στρατιώτες.

Πλαγίως. Πλάγιος λόγος. Μια οπτική - απτική μεταφορά, για κατανόηση. Ενδείκνυται σε περιπτώσεις που η χρήση του ευθέως λόγου είναι δυσχερής. Για να μη γίνει φιλολογική η συζήτηση πρέπει να στραφεί στην τεχνολογία. Αν έχει αρκετό ίντερνετ και μερικούς κλώνους φτιαγμένους σε μυστικά εργαστήρια, ο κάθε κλώνος χωρισμένος οριστικά από κάθε άλλον και από το πρωτότυπο σύμφωνα με τους αστρολογικούς χάρτες. Δεν είναι και τόσο σπουδαίο, είναι γεννετική μηχανική. Περιγράφεις κάτι αόριστα και ένας μηχανικός το φτιάχνει. Η εισβολή μηχανικών κατασκευασμάτων σε κάθε τομέα της ζωής. Θα γίνουν όλα πιο εύκολα, ακόμα και η γνώση θα μεταφέρεται χωρίς προσπάθεια.
Αναπαραγωγή του βασικού προτύπου. Μια αρχική ιδέα που εξελίσσεται προβλεπόμενα. Καθώς πραγματοποιεί τις δυνατότητές της δεν έχει χρόνο να υπολογίσει εναλλακτικά σενάρια. Το πρόβλημα της ύπαρξης της ελεύθερης βούλησης λυμένο. Περνάμε στην πραγματική ιστορία. Ο Λόγος ακούγεται δυνατά, θριαμβεύοντας επί της σύγχυσης. Ποιόν να ευχαριστήσουμε γι' αυτό; Τον ίδιο το Χρόνο. Μπορούμε τώρα να δούμε και το παρελθόν υπό το πρίσμα της αλήθειας. Δε χρειάζεται να λέμε ότι οι νικητές ελέγχουν την ιστορία. Δεν υπάρχει πια εγώ κι εσύ. Όλα τα δημιουργούσε η άγνοια. Και αυτή υπήρχε επειδή οι άνθρωποι ήταν αναγκασμένοι να σκέφτονται ανάποδα. Έπρεπε να κατευθύνονται προς ένα σκοπό. Ο καλύτερος τρόπος είναι να καρφώνεις το βέλος και να σχεδιάζεις, μετά, γύρω του, το στόχο.