Πρέπει να υπερασπίσω τον τρόπο σκέψης μου και κάνοντάς το να γίνω και καλύτερος. Βλέπω τόσα παιδιά να έχουν το προνόμιο της φαντασίας, ο κόσμος τους βρίθει από εικόνες, είναι ένα καλειδοσκόπιο που βουτούν το χέρι τους μέσα και ανασύρουν... οτιδήποτε, αλήθεια. Εικόνες ομορφιάς, εικόνες θλίψης, φαίνεται να ζούνε πέρα απ' τη στιγμή, να μπορούν να λειτουργούν χωρίς σκέψη για να είναι ελεύθεροι να κοιτάνε γύρω τους και στη φαντασία τους και στις αναμνήσεις τους.
Εγώ συνήθως ζω στο τώρα, βλέπω μόνο ότι υπάρχει μπροστά μου, από μια πίστη ότι αυτό είναι όλο κι όλο ότι υπάρχει. Θέλω να πιστεύω ότι το περιορισμένο μου βλέμμα αποδίδει μια αφαίρεση του όλου, γεμάτη φρόνηση. Δεν μπορώ να κάτσω να σκεφτώ ότι ίσως κάνω λάθος. Όχι συχνά τουλάχιστον.