Απ' το να μιλάμε για πράγματα, καλύτερα να τα πράτουμε. Πως το αποφασίζω αυτό; Δεν είναι δύσκολο, χρειάζεται λίγη θέληση.
Αν είναι αυτή η σωστή διαδικασία, τότε γιατί βλέπω τόσο μέτριο αποτέλεσμα; Εννοώ, είναι όλα αυτά που βλέπουμε αποτέλεσμα δράσης, που προυποθέτει γενναιότητα και αποφασιστικότητα. Πως να κάνεις λάθος όταν έχεις αυτά τα δύο; Πώς να κάνεις λάθος τόσο συχνά; Η απάντηση είναι: Περιορισμός της ελεύθερης βούλησης. Στους περισσότερους γίνεται ασυνείδητα και καταλήγουν να εκφραστούν με ελλιπή τρόπο. Βέβαια, όπως εξήγησα, αυτός ο τρόπος είναι αρκετος για τη λειτουργία, αλλά όχι για να είμαστε ευτυχείς. Ή, για να το πω καλύτερα, η ικανοποίηση κυμαίνεται γύρω από ένα μέσο όρο, αρκετά, χμ, χαμηλό.
Αυτά σε γενικές γραμμές. Για τον Θουκιδίδη ήταν φανερό. Αν διδαχτείς απ' την ιστορία, δε θα ξανακάνεις τα ίδια λάθη. Στ' αλήθεια όμως, πόσο αποτελεσματικός είναι ο άνθρωπος; Φαίνεται να παρεμβάλεται πάντα κάτι μεταξύ σφύρας και άκμωνος. Επιστρατεύω αυτή την ηχητική αναλογία, είναι καλό να καλούνται όλες οι αισθήσεις στην προσπάθεια για επίλυση δύσκολων προβλημάτων. Ο Ήφαιστος στο εργαστήρι του. Να καλούνται και οι θεοί. Εντάξει, τώρα κάνω λογοτεχνία. Ίσως αυτή είναι η απάντηση.

Τώρα μπορώ να αποδεχτώ ότι αυτό που κάνω είναι ελάσσονος σημασίας και δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, νέος, έκανε τον Βερόκιο να αφήσει τα πινέλα, λέει ο μύθος, όταν είδε τη ζωγραφική του μαθητή του. Μετά, διαβάζω Μαριβώ και υπαινίσσετα ότι οι άνθρωποι κάποιας αξίας αποστερούνται, σαν κανόνα, της σημαντικής θέσης που τους αξίζει. Θέλω να πιστεύω ότι αυτές οι υποδείξεις είναι σημαντικές, αλλά αμέσως φαντάζομαι κάποιον να χλευάζει την έπαρσή μου.
Θα ήθελα να προσδιορίσω το περιεχόμενο του χλευασμού, όπως το καταλαβαίνω εγώ: είναι τόσο πολλά τα σημεία που δεν προλαβαίνω να τα καταγραψω. Προσπαθώ: Ο ενδοσκοπικός τόνος είναι για κλάματα, προσδίδω κύρος σε δηλώσεις που ελέγχονται για τη σοβαρότητά τους, ασχολούμαι με πράγματα δευτερεύοντα για τη ζωή μου, έκφραση παγιδευμένη σε κλισέ, αδικαιολόγητα ελιτίστικη θεματολογία, αναφορές εκτός του πλαισίου, απουσία πλαισίου, απουσία ευρύτερου σχεδίου που να οδηγεί σε κάποιο στόχο. Το γεγονός ότι όλα αυτά μπορούν να μου καταλογιστούν, μειώνοντάς με.
Μου άρεσε αυτό που είπα, ότι δε στοχεύω σε κάτι διατυπώνοντας αυτούς τους συλλογισμούς. Ίσως αν είχα κάποιο στόχο κάθε φορά να ήταν πιο λογικό το όλο πράγμα.
Ωραία, να ένας στόχος: Θέλω να αποδείξω ότι ξέρω τα όρια που μπορώ να είμαι κακός. Ποιός ο σκοπός να είσαι κακός; η ηδονή. Ο ηδονισμός είναι μια αρχή που μπορεί να κυβερνάει τον βίο.
Λοιπόν, ίσως να μπορώ να είμαι κακός στον βαθμό που μπορώ να είμαι κακός με τον εαυτό μου. Γενικά, έχω την τάση να κρατάω στο σκοτάδι όλα τα πράγματα που με κάνουν να έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση. Είναι η αρχή ότι δεν πρέπει να λες τίποτα κακό για τον εαυτό σου.

Δεν αποζητούμε τη συμμετρία. Απλά αυτή η γραμμή που βλέπω πρέπει να προδιαγράφει... είναι δύσκολο να το ορίσω, να το δω σαν κάτι ολοκληρωμένο. Ξεκινάει σ' ένα σημείο, συγκεντρόνομαι για λίγο σ' αυτό, αλλά με εκνευρίζει η έλλειψη κάθε νοήματος, η απόσταση από οτιδήποτε ανώτερο, που θα αψηφούσε το ψέμα, θα υπερέβαινε το εφήμερο. Γι' αυτό μου αρέσει η ζωγραφική τόσο, τραβάς μια γραμμή, κάνεις τον τριδιάστατο κόσμο να μπει σ' ένα πιο απλό κοστούμι δύο διαστάσεων, αποφασίζεις τί είναι σημαντικό σ' όλο τον φλύαρο, φαίνεται, διηγηματικό ρυθμό της όρασης.

Ποιό είναι το κακό να είσαι στα όρια του αλκοολισμού και ποδοσφαιρόφιλος; Σκεφτείτε πόσο καλά θα νιώθεις. Ανάμεσα σε δύο αγάπες. Με αυτούς τους δύο πυλώνες μπορείς να χτίσεις μια ζωή που να 'χει νόημα. Εννοώ, πιάστε έναν οποιονδήποτε τύπο από αυτούς. Θα έχουν μερικά πράγματα να σας πουν για τη ζωή.
Εγώ νιώθω ότι δεν ξέρω καν ποιός είμαι. Νομίζω ότι θα σταματήσω τον εαυτό μου στον χρόνο και θα 'χω το προνόμιο να τον μελετήσω, να τον ορίσω. Μισοκλείνω τα μάτια μπροστά στα πορτρέτα τα ζωγραφισμένα από μεγάλους ζωγράφους, μήπως ανακαλύψω κάτι στο παιχνίδισμα του φωτός με τη σκιά. Ποιές είναι όμως οι συνθήκες κατά τις οποίες έχουμε την καλύτερη θέαση του εαυτού μας ή κάποιου άλλου; Τι μπορεί να αποκαλύψει το παιχνίδι των σκιών; Τι μπορείς να καταλάβεις έστω κι αν κοιτάς κάποιον στα μάτια;
Μπορεί να είναι κάθε στιγμή ο εσωτερικός μονόλογος μια προσπάθεια να δούμε βαθύτερα μέσα στα πράγματα, αν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα; Μια διαπραγμάτευση για να κρατήσουμε τη ζωή απ' τη θετική πλευρά, χωρίς να απομακρυνόμαστε πολύ από την αλήθεια. Πόσο η κατανόηση είναι ένα παιχνίδι με καθρέφτες.

Βλέποντας το περισσότερο συνοθύλευμα από άπτερα δίποδα μπορείς, καταβάλοντας κάποια προσπάθεια, να το αθροίσεις. Αποτελούν ένα σύνολο όπου αλληλοσυμπληρώνουν το ένα το άλλο. Ίσως δεν το συμπληρώνουν, μα χρησιμεύουν μ' έναν τρόπο. Είναι τόσες πολλές οι ποιότητες, πραγματικά αμέτρητες. Τόσο που αναρωτιέσαι πως καταλήγουν συχνά να μένουν μόνο πέντε-εξ στην αντίληψη. Ώστε η έλλειψη κάθε φορά κάποιας από αυτές τις βασικές, κάνει ν' αρχίσει το μέτρημα απ' την αρχή. Τότε μια άλλη φαίνεται να λείπει και σχεδόν απελπίζεσαι. Η αποσιώπηση αυτών των γεγονότων δεν βοηθά. Ίσως η υπερβολική αναφορά τους να είναι καλύτερη, δεν ξέρω. Και στις δύο περιπτώσεις μια δίοδος θα βρεθεί. Όμως μέχρι τότε, η όλη υπόθεση θα είναι σαν μια υποσημείωση σε μια χαμένη παράγραφο. Θα ενδιαφερθούμε για στίγματα, ιδιομορφίες, κάθε φάρσα θα μας φανεί σοβαρή για κάποιες στιγμές. Δεν είναι όλο αυτό ένας ακόμη τρόπος για να κερδηθεί της αιωνιότητος το ψήγμα; Ή να θέλεις να πεις ότι η ζωή είναι όμορφη. Τι κρύο που είναι το διαμάντι- όμως αψεγάδιαστο. Προτιμώ κάτι πιο ζεστό, ξέρω 'γω, ένα λουκάνικο. Μετά από πολλούς αιώνες δε θα γίνει διαμάντι. Αυτό που μας ενώνει είναι ένα διαμάντι και αυτό που είναι ανάμεσά μας είναι ένα λουκάνικο.

Εφαρμόζω στη ζωή μου τους τρόπους και τις συμπεριφορές που ξέρω και περιμένω να γίνουν αποδεκτοί ως οι σωστοί τρόποι και οι σωστές συμπεριφορές.
Σε μια περίπτωση που θέλω να αναφερθώ, ο τρόπος δράσης που επιλέχτηκε είχε μια αρκετά προφανή αδυναμία, ότι ήταν αναποτελεσματικός. Υπήρχε αυξημένη πιθανότητα λάθους. Όταν υποδείχτηκε ένας εναλλακτικός τρόπος, που εξαφάνιζε αυτή την αδυναμία, δεν έγινε δεκτός, με την αιτιολογία πως υπάρχει κάτι, το οποίο ο καινούριος τρόπος δε λαμβάνει υπόψιν του. Αλλά δεν ξεκαθαρίζεται τι είναι αυτο το κάτι. Το μόνο που ξεκαθαρίζεται, είναι, ότι ο υπεύθυνος πιστεύει ακράδαντα στην ύπαρξη αυτού του κάτι, που σ' εμας μένει αόρατο. Για τον υπεύθυνο είναι παραπάνω απο φανερό και είναι καταλυτικό για να πάρει την απόφαση να δράσει όπως είχε αρχικά ορίσει. Μάλιστα, απαντάει σε όσους αμφιβάλουν ως εξής: "Ο τρόπος μου είναι ο μόνος τρόπος δράσης". Φαίνεται απόλυτα βέβαιος για την απόφασή του, αν και, όπως μπορούμε να καταλάβουμε, η αδυναμία που ενέχει δεν του διαφεύγει. Είναι σε τόσο υψηλό επίπεδο και η αδυναμία είναι τόσο αδρά εκδηλωμένη στον ορισμό της δράσης, που δε γίνεται να παραβλευθεί από λάθος. Ούτε μπορούμε να υποθέσουμε ότι έχει αυταπάτες όσον αφορά τις προβλέψεις του για επιτυχία του εγχειρήματος. Γνωρίζει επίσης, ότι η υποβάθμιση των δυνατοτήτων που συνεπάγεται η επιλογή του, είναι ορατή από όλους. Υπάρχει όμως αυτό το κάτι, που καθιστά τον εναλλακτικό τρόπο μη ρεαλιστικό. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο αντικειμενικό ή πόσο ελέγξιμο είναι αυτό το κάτι σαν κρίσιμος παράγοντας στην εξίσωση. Ξέρουμε μόνο ότι ο υπέυθυνος την ισχύ αυτού του κάτι δεν τη διαπραγματεύεται. Δεν ξέρουμε αν αυτό το κάτι είναι κάτι που έχει εφαρμογή μόνο σ' αυτή την περίπτωση ή αν είναι κάτι σαν στάση ζωής. Το δεύτερο φαίνεται προς στιγμίν να προκρίνεται ως μια ευλογοφανής εξήγηση, μια που δεν μπορούμε να εντοπίσουμε κάποιο λάθος στη μέθοδο. Αλλά δε φαίνεται να είναι κάποια ηθική προκατάληψη ή αισθητική ανησυχία που τον ωθούν. Ίσως και τα δύο αυτά μαζί να το προσδιορίζουν κάπως, αλλά δεν εξηγείται πλήρως. Ας σημειωθεί ότι είναι κάτι πολύ ευφάνταστο για να κριθεί με τα συνηθισμένα μέτρα. Οπότε είναι κάτι άλλο. Εν πολλοίς, αυτό το κάτι μένει ανεξιχνίαστο. Στο τέλος, μια που είναι ο αρχηγός που αποφασίζει, ο τρόπος του εφαρμόζεται - και αποτυγχάνει.

Vale la pena. Και ο τρόπος που κάπνιζε. Δεν τον συναντάς συχνά. Νομίζω ότι χαρακτηρίζει την εποχή. Αλλά ισχύει αυτό για έναν καπνιστή; Αλλάζει το στυλ του με τον καιρό; Τέλος πάντων, αλλαγή θέματος. Τι εννοείς αν αξίζει τον κόπο; Φυσικά. Δε θέλω να σε βλέπω δύσπιστη. Πρέπει να γίνεις πιο προσιτή για 'μένα. Λοιπόν, τυχαίες συναντήσεις ή κάτι που επιδιώκουμε; Όταν επιδιώκω κάτι, δίνομαι πολύ σε αυτό. Δε σκέφτομαι τίποτα άλλο, για ένα σωρό δευτερόλεπτα. Είναι μια αξιοπρόσεκτη ιδιότητα αυτή. Δείχνει ότι έχεις κάποια εξουσία πάνω στο νου σου. Φυσικά έχεις, και τα περισσότερα που γίνονται είναι ενσυνείδητα, αλλά υπάρχουν και τόσα που δεν ελέγχεις. Οπότε καθετί που ελέγχεις είναι σημαντικό καιείναι και μια αφετηρία, όταν ξεκινάς και λές, στις 1 η ώρα τη νύχτα σε ένα άδειο μπαράκι κοντά στη γειτονιά σου: "Πως βρέθηκα εδώ;". Τώρα τελευταία όλο σε κάτι τέτοια μέρη καταλήγω και έχει αρχίσει να με παίρνει από κάτω. Χάνω την αυτοεκτίμησή μου και αυτό δεν είναι καλό. Γίνεσαι απαθής, ακόμα πιο πολύ από την ιδιοσυγκρασιακή νωθρότητά μου. Εντάξει, τι είναι αυτά που λες, δεν είσαι νωθρός, απλά δεν έχεις τόσο καλά κοινωνικά αντανακλαστικά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Δε θέλω να απαντήσω, αλλά θέλω να πω ότι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση θα ήταν πολύ σημαντική. Ξέρω, θέλεις να πω ότι όλοι ήταν πάντα καλοί μαζί σου, γιατί ήσουν καλό παιδί και συμπαθητικό. Τώρα που το είπα, νιώθεις καλύτερα; Όχι; Δεν το έλπιζα.
Νομίζεις, μετά από ένα στάδιο, ότι, αρκεί να θέσεις σωστά μια ερώτηση και η απάντηση θα σου έρθει αυτόματα. Είναι λογικό αυτό, γιατί, πιστεύεις, έχει επιτευχθεί ένας μεγάλος αριθμός συνάψεων στο μυαλό σου, που επιτρέπει τους άπειρους αλληλοσυσχετισμούς που απαιτούνται για να εκφέρεις γνώμη και κρίση. Θα ήθελες να είναι αλήθεια αυτό. Η εναλλακτική λύση είναι να κάνεις ψυχανάλυση για μερικά χρόνια.
Άλλες μέθοδοι: Η δια βοής ψήφος. Αυτό το διάβασα σε ένα αυτοβιογραφικό απόσπασμα του Καβάφη: Υποτίθεται, λοιπόν, ότι υπάρχει ένα ακροατήριο μέσα σου. Εσύ αναφέρεις διάφορες πιθανές λύσεις για το πρόβλημα που σε απασχολεί και όποια λάβει τις περισσότερες ψήφους, που εκδηλώνονται με ύψωση της φωνής, θα είναι η σωστή. Με αυτή τη μέθοδο αποφάσισε ο Καβάφης να γίνει ποιητής.

Προσπάθησα να εφαρμόσω δύο(2) δανεικά κόλπα για να βγάζεις γκόμενα. Θα έπρεπε να πω: Τεχνικές για να γνωρίσεις κοπέλες. Στο Facebook. Τίποτα πιο κοντινό. Δεν είχα feedback. Ίσως να είχα.
Ανακαλύπτω ότι κάνω έξοχα αστεία. Προσδιορίζουν ακριβώς το αντίθετό τους, την πίκρα που, καταπώς φαίνεται, νιώθω.
Άλλες παρατηρήσεις: Δεν μπορείς να υπερπροσέξεις στην επιλογή μιας λέξης. Αν βάλεις σ' ένα βαρέλι κρασί ελάχιστη λάσπη, θα πιείς λάσπη. Αυτό και η σοβαρότητα που μου λείπει, η αίσθηση της πραγματικότητας, ξύλο που θέλω. Όλα
αυτά, τα καταλαβαίνω διαβάζοντάς με. Δεν κρύβονται. Συμπεραίνω ότι όλοι είναι πολύ καλοί. Ίσως μόνο εγώ κάνω λάθη. Δηλαδή έχουν κάτι σαν δικλείδες ασφαλείας, σχέδιο Β, τέτοια πράγματα. Μην πας αβρός στη νύχτα την καλή.
Δεν πάω αβρός, δεν είναι νύχτα, μη λες νύχτα. "Πήρες κάτι απ' το φως της νύχτας". Το έλεγε σ' ένα τραγούδι. Συνήθως το φως πάει με τη μέρα. Ηλίθιοι. Δε θα αποχωριστώ τις λαικές μου ρίζες. Τι πιο ωραίο, απ' το να με δείτε να χορεύω δημοτικά.

Πω-πω, πόσο βαριέμαι να πάω για χορό. Πω-πω, τι ηλίθια που είναι τα βραζιλιάνικα. Σκάσε-σκάσε-σκάσε. Βαριέμαι να σηκωθώ να το αλλάξω. Θα αλλάξω βρακί, το βρήκα. Όχι, γαμημένη μαιμού, φύγε. Νεύρα. Δε μου άρεσαν αυτά που έγραψα. Μιλάμε ότι βρίσκομαι
στην αρχή της αρχής. Απλά δεν έχουν ενδιαφέρον. Όχι, δε θα συμβιβάσω την τέχνη μου, προσθέτοντας καλωπιστικά στοιχεία. Έρωτες κι αηδίες. (Δεν έχω και τέτοιες ιστορίες, οπότε, πρέπει να κάνουμε χωρίς αυτές). Μάλλον θα είμαι ο πρώτος που θα το καταφέρει να είναι
ενδιαφέρον χωρίς ιστορίες για έρωτες.
-Δε θέλω να με αμφισβητήσω ακόμη. Απλά, θέτω για προβληματισμό ότι, ίσως, θα έπρεπε να βάλω και καμιά τέτοια ιστορία. Ας είναι και ψεύτικη. -Θα το καταλάβουν. -Όχι, θα την κλέψω αυτούσια από κάποιον. Εκεί που μιλάω, θα λέω: "...και τότε, της τραβάω ενα μανίκι...". Και πας παρακάτω. Είναι μια κορύφωση. Σε κάποια θεωρία της λογοτεχνίας θα μιλάει για τη χρησιμότητα αυτού του πράγματος. Ή γιατί δεν αρχίζω όπως όλοι, με μερικές ερωτικές επιστολές. Καταναλώνονται σαν τα σουβλάκια.

Μερικά αν όχι άχρηστα τότε 10 άρχισε
τότε να λέει και δε σταματούσε τι μπορούσε να κάνει
όμως. Είναι δύσκολο να είσαι στα παπούτσια του.
Επιστήμονας άνθρωπος. Μάρκο έρχεσαι λίγο αυτή
τη λέξη δεν την έχω ξαναγράψει. Πως είναι δυνατόν
να το θυμάμαι αυτό; Το άλλο μισό γιατί το λένε έτσι;
γιατί να ποσοτικοποιούμε; Σε κάποιους πολιτισμούς επιβιώνουν
χωρίς αριθμούς. Με έμπλεξε. Ή απλά εκείνη την εποχή
βαριόμουν. Το κουτσό μου αμάξι. Τα στενά. Η
λεία της Κορίνθου. Κακός μπελάς. Την ψάχνει. Ταυτοποίηση.
Μετά το σεξ. Δεν είναι πατέρας δείγμα ένταλμα
όσο περισσότερο αυτό σε κάνει ύποπτο. Τον
άντρα της τον απέφευγε καθαρή νέα αρχή.
Μια φορά μάλιστα δεν ήσουν περίεργος να μάθεις
προστάτευα τις σχέσεις μας. Στήριξε τον αγκώνα.
Τι είδους δικτάτορας είσαι; Τότε είσαι σαν τον
Φιντέλ. Κυρία... Παπαλουκας όσα τράβηξε απο
αυτή τη γυναίκα. Μισό λεπτό. Σας ευχαριστώ
πολύ. Παρακαλώ. Μια - δύο. Τρεις. Τι άλλο να
ψάξω βρέθηκε πρέπει να έχω κάτι πριν να
μιλήσω. Έτσι κι αλλιώς ήταν αγορασμένα
τα σενάρια. Έχω τον τρόπο μου

Μίλια και μίλια θα πεί αρχή και όχι
μύξα σινεμά η γνώριμή είναι υφή αυταρχικός
$ίλο πάνορμος αγόρι μαλλιά έλικας και
μαγκώνω μάγους γόης χαλεποί καιροί επιπόλαια
γύρνα το δείκτη του ουρανού μάκρυνε
την ελπίδα σιδέρωσε τα μαλλιά μου με
αυτούς που ξεδίπλωσα τσιγκουνεύομαι ήλιους
ζαλίζω το αυτή ξενοκοιτώ ολιγαρχίες
ιπτάμενος Βάρη πνοή κλειστό χαραμίζω
εγώ ξαμώνοντας πάλι μόνος που χάρηκα
πίσω εξάμβλωμα πυρίοχος Βράχος πηλός
έξω κύριε μάκρος μυρίζει κακάο ξύλο
αφαλός μυροβόλος πολυβόλος πάλι οκταπόδι
ζαραλης γκούμπερ μύγδαλο Χάρβει εξώδικο
ήρθε ανομβρία έλατο ξένο χάπι ενώπιος
με ποιόν ο ίδιος κάποιος άλλος χρημάτισε
ξεκόλλησε καμάρωσε έρωτα πάντως δε θα το δω
απογοήτευση

Ζύθος αυτιά μαύρος χαρά ψήφος
Καλάνδρα ζάλογγος και μήπως χάρη στο
παράξενο ιδίωμα λιμάνι χάρητος θεός ποιά
είναι τότε χάος μορφή εύκολο μαλώνω τώρα
μείζονες wave of mutilation ευεξία πάρτυ
μόριο ψάρια χαλεποί ξηρού παράκτια ζωή
μαύρος πυρ ζαλίζω εκδίκηση σάρωθρο
ανομβρία ζάβλακας ζωηρός σάχης Ντον
αγώνας φύκια ρεβυθούλης μαμά ζήκος
όσπρια καλαφάτης ροζ εκπλήρωση χαρά
ανάγκελμα μάξιμος κόρωση χυμοί του δάσους
οι λυγαριές εξώφθαλμα αγκαλιάζοντας την
ωραία μηχανή του όζοντος μπορεί και
αυτό ποιό έλλειψη ή όχι πάντως το
σκέφτηκα και είναι ηλίθιο απόρρητο σαν
αύριο καμμένο υπερφίαλη μακράν φακή
ξέρξης λουφάζω θα κρατώ μυστήριο
ξαναμμένου ράφτη χαλαρά λοφίο ικανοί
βέβηλος γιατί είπαμε πιθανό κρύβομαι πάντα
χαραμίζω κάτι άλλο πάντα εξώκειλα φτερωτό
φίδι χαμάς ιδέα ξυρού ελήφθη ανώδυνο
φτέρνα παιδί χάος λειρί νοήμων παλιοδουλειά
οξύμωρον σχήματος παρδαλό ξανά μόριο και
δεν το ήξερα

Δε θέλει να με δει
κάπου εξω απ' τα αγαπημένα πηγάδια
σιμώστε για να μη φύγει η ορμή
κάτω στο χαρακτηριστικό κουδούνι
Πήρε το νου μου, τώρα οι φυλακές κονταίνουν
άπειρα νυχτέρια
ζάρια, φωνές, βάλεται η φυγή μας
χρίζει κάποιας προσοχής, ότι ακολουθεί
αυτό, μικρή μου απόρριψη μας έχουν
διαισθανθεί εδώ και ώρα φιλιά και απλότητα
το μόνο και τότε Ηρακλή, η Θήβα
Μάρμαρα καλοκαιρινής βαρεμάρας
πως θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο

Που θα τεθεί σε κατάσταση κρίσης. Σ' αυτό το επίπεδο υπάρχουν τρόποι η επιπλοκή να ξεδιαλυθεί και οι τρόποι αυτοί δεν είναι όμορφοι. Δεν είναι καν κάτι ευφάνταστο ή εξεζητημένο. Τώρα προσπαθώ να εφεύρω δικλείδες ασφαλείας πρόσβασης αυτού που θεωρώ ζωτική μου περιοχή. Για 'μένα το λάθος υπάρχει ήδη με τη χρησιμοποίηση ενός τέτοιου λεξιλογίου. Η λύση είναι: καταστροφή. Δε νομίζω ότι λείπει το ρομαντικό στοιχείο απ' τη ζωή μου. Οτιδήποτε παραπάνω θα ήταν διείσδυση. Σκόρπιες σκέψεις. Τόση μελέτη γι' αυτό; Όχι, εντάξει, είναι μέτριο. One liner. Eye liner. Τουλάχιστον δύο. Λέει: Η δύναμη βγαίνει απ' την αδυναμία. Άμα το κατάλαβες θα πας μπροστά. Δεν έχω πολλές ελπίδες γι' αυτό αλλά δες τι κάνω. Αυτός είμαι. Με είδα να επαναλαμβάνομαι. Είναι λοιπόν αυτό το καινούριο ανέφικτο. Σε αυτό το επίπεδο θα πίστευα ότι με έναν τρόπο ίσως οι άλλοι να είναι αδύνατοι.

Προς απάντησιν, κύριον ηλίθιον στοπ. Κακό γούστο στοπ. Βρείτε δωμάτιο στοπ.

Μόλις βρεις τη σωστή λέξη το πράγμα κυλάει μόνο του. Δεν είναι τόσο η σωστή λέξη, όσο να μη σταματάς. Ο εσωτερικός μονόλογος δε σταματάει ποτέ. Γιατί θα' πρεπε η ομιλία να παρεμποδίζεται; Πως θα μπορούσε να είναι αν αυτό ήταν βιβλίο; Στ' αλήθεια, έχω να πω μόνο κάτι που άκουσα θέτοντας αυτή την εμπειρία μπροστά απο οτιδήποτε είναι αποτυχία σύνδεσης με την παρούσα κάθε φορά κάτι και όχι τίποτα. Είμαι στο ενδιάμεσο απ' το να φιλοσοφήσω και να μιλήσω για πράγματα επουσιώδη. Που είναι αυτός που με εκπροσωπεί; Αυτός που τα ξέρει όλα; Τίποτα καινό κάτω απ' τον ήλιο. Εγω, εγώ δεν είμαι ευχαριστημένος. Δεν με πειράζει να ξεκινάει κάποιος κάτι, αλλά αν πάμε στην αρχή των αρχών στο διευθυντή της αστυνομίας θα υπάρχει ένα πλέγμα σχέσεων

ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ

Ώστε διαμέσου των αιώνων τα αλχημιστικά γιατροσόφια, ειδικά εκείνα που ενεργούν ώστε να προκαλούν τον έρωτα επί των βλεφάρων του επιθυμητού ατόμου, αλλά ακόμη και το ήλεκτρον, με την ιδιότητα να συλλέγει ηλεκτρισμό, βρήκαν κάποια χρήση στην ποίηση αυτή.
Τώρα θα ήθελα κάποιο βοτάνι που να σε κάνει ικανό να παίζεις ρόλους που ξεπερνούν την, ας πούμε, δεδομένη υποκριτική ικανότητα.
Το ταλέντο, αγαπητοί μου, όσο δύσκολα κι αν βρίσκεται, δεν είναι πάντως αρκετό.