Ελάχιστο(Get well soon)

Μια ακρίδα ήταν στο δωμάτιό μου μόλις μπήκα και πέταξε κατευθείαν πάνω μου. Χέι, θέλεις να γίνουμε φίλοι; Δε γίνεται απάντησα, είσαι ακρίδα και είμαι άνθρωπος και την ξεφορτώθηκα. Πως γίνεσαι φίλος με κάποιον; μετά από κάποιο καιρό η ζωή σε πετάει στην ίδια ακτή. Ψάχνετε για το ίδιο πάρτυ αλλά δεν υπάρχει, δεν υπάρχει τίποτα εκτός από αλκοόλ και τσιγάρα και άδειες νύχτες και μια ελάχιστη συζήτηση για να περιορίσει τις απώλειες. Συνεχίζετε να περπατάτε απ' το ένα παρακμιακό μπαράκι στο άλλο και αν μπορεί να γκρεμιστεί κάτι το γκρεμίζετε για να μην υπάρχουν οι αυταπάτες που συντηρούσαν μια μετριότητα. Τίποτα δε λείπει, αν οτιδήποτε, όλα είναι καλύτερα από την αρωματισμένη παστίλια του καθωσπρεπισμού. Όλη αυτή η επιφανειακή πεζότητα είναι σπίτι για τη σκηνή της πιο εξαίσιας βίωσης της ζωής που υπάρχει και που κανένας δεν έχει περιγράψει ακόμη, μέχρι τώρα. Η πλήρης εννόηση του δράματος ξετυλίγεται δίπλα από τη σήψη, κατρακυλάει κάτω από τις φλέβες που δίνουν ζωή στις πιο στοιχειώδεις συνευρέσεις της φυσικής έκφρασης με την παρουσία ενός ιθύνοντα νου που καθιστά κάθε στιγμή μοναδική και αναπόφευκτη και απαραίτητη. Που να το ήξερα ότι όλα όσα έζησα είναι κατεγραμμένα σε μια μνήμη που έβλεπε το αληθινό νόημα και κάθε χτύπο της καρδιάς μου, κάθε κρυφή επιθυμία και ελπίδα και μικρότητα και ιδέα.

Μια άλλη άβολη αλήθεια είναι ότι χρειάζεται να περάσεις απ' όλα τα γεγονότα που δεν κατάλαβες όταν συνέβαιναν αλλά στη συνέχεια τα κατάλαβες όταν τα επανέφερες στη μνήμη σου. Ναι, πάλι ανασκάλευα το παρελθόν μου. Θα το πω απ' την αρχή πως ίσως η ζωή μου τώρα να είναι τιποτένια. Δεν έχω γυναίκα και είμαι δουλειά-σπίτι έξι μέρες την εβδομάδα. Αλλά για 'μένα έχει αξία. Και κάποιες μέρες μπορούν να προκαλέσουν διαφόρων ειδών εκστάσεις. Μπορεί ακόμη και κάτι τέτοιο να είναι μια ξεπεσμένη και παρακμιακή αίσθηση ότι το αφήνω να συμβεί. Αλλά αυτή η παρακμή και μαλθακότητα είναι και δύναμη γιατί είναι κάτι που μπορώ να το αισθανθώ με καθαρότητα και να ξέρω σε ποιο σημείο πάνω στην κλίμακα της αυθεντικότητας βρίσκομαι. Όταν, έτσι, φαίνεται ότι είμαι σε τόσο χαμηλό επίπεδο η ίδια η δύναμη της ζωής πρέπει να επέμβει και να δώσει αξία σε όλη την εμπειρία. Μια άνωθεν επέμβαση, στοιχειακή. Ο έρωτας, η φυλαχθείσα ερωτική συγκίνηση. Πάντα όλα κινούνται τόσο γρήγορα ώστε ένα βλεφάρισμα να είναι η διαφορά από την πλήρη απαξίωση της εμπειρίας μέχρι την πλήρη ένωση με αυτή.

(Απόσπασμα)
Πρέπει να παρατηρήσει, πάντως, κάποιος, ότι πιο σημαντικά είναι εκείνα που δε λέω. Δε διεκδικώ δάφνες επειδή αφήνω πράγματα έξω από το ρεπερτόριό μου. Απλά θέλω να γίνει κατανοητό ότι δεν είναι καλό, μέσα στα πλαίσια που κινούμαι, να κάνω λόγο για μορφές που υπερβαίνουν τα όρια του ήρωα που σχηματίζω. Δεν είναι κακό. Ίσως παρακάτω να μιλήσω για τα πάντα, να βρω τον τρόπο. Αλλά είναι φανερό ότι αν συμβεί αυτό, θα είναι κάτι σημαντικό, θα έχω αλλάξει εγώ ο ίδιος που γράφω και όχι ο ήρωάς μου.

Γαργαλιστική αίσθηση μεθυσιού. Ένας άντρας με πεποίθηση στους τρόπους του και πομπώδη ομιλία και μια γυναίκα με γατίσιο βλέμμα και θάρρος κι εγώ, σαν ήρωες σε εκείνο το κινέζικο παραμύθι που δοκιμάζουν τους καρπούς της γνώσης. Φίλοι, αγάπη. Όταν τα πράγματα άλλαξαν νόμιζα ότι θα άλλαζε και η αγάπη. Αλλά έμεινε ίδια και όλα άλλαξαν γύρω της.

Φαντάζομαι το έξω, τη νύχτα, το πόσα πάρτι θα υπάρχουν απόψε. Ενώ θα το ήθελα, δεν είμαι καλεσμένος σε κανένα: Μεγάλη αναποδιά. Θα διαλογιστώ γι' αυτό.

(Απόσπασμα)
Κυριαρχεί σ' εμένα μια αίσθηση της ιστορίας. Όλα αυτά που είμαι με ακολουθούν πάντα, πρέπει να φαίνεται η ομοιότητα του πριν με το τώρα. Αυτό, προσαρμοσμένο στο μέγεθος κάθε στιγμής, σημαίνει ότι αυτό που λες πρέπει να έχει σχέση με το ακριβώς προηγούμενο. Μπορεί κάποιος να έχει μια διάνοια που να κάνει τους πιο απίθανους συνειρμούς. Η ύπαρξη αυτής της διάνοιας είναι η συγκολλητική ύλη καθώς λιώνει πάνω στα δημιουργήματά της μέχρι την ανυπαρξία. Είναι κάτι το αφηρημένο, μια καλλιτεχνική φόρμα. Υπήρχε συνέπεια; Υπήρχε συνέχεια στο χρόνο; Δε συμβαδίζει με τους νόμους της λογικής αλλά επωφελούμαστε από την αυθεντικότητά του και απ' το πόσο έντεχνο είναι. Οι συμβάσεις φτιάχνονται στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Εγώ, η τέχνη μου θέλω να κινείται εκεί. Αλλά, πολύ εύκολα μπορεί να νοηθεί τέχνη, μα και οτιδήποτε επικοινωνία, σε κάποιο υψηλότερο επίπεδο.

Κάπου τίθεται το ερώτημα: Εσύ τι έχεις...κάνει; Μετά από κάποια ηλικία είναι κάπως σημαντικό. Κάποιος διαβάζει οικονομικές εφημερίδες. Άλλος, μπορεί να δει μια ολόκληρη ταινία της ΕΤ3. Επιτεύγματα. Κάτω απ' όλα, να εκτελείς τους ρόλους που σε βάζει η κοινωνία με πειστικότητα. Με πουστηκότητα.

Πιστεύω ότι δεν πρέπει να παγιδευόμαστε, αφού υπήρξαμε και κατανοήσαμε τόσα πράγματα, ποίηση, τις τιμές της βενζίνης, μπύρα, λοιπόν, που είναι όλα αυτά τώρα; Όμως όλοι τα πέρασαν αυτά και δεν κάνουν κι έτσι. You know? Είναι σε μια απαστράπτουσα στιγμή που ενώνονται και διασπείρονται όλα.

Η πρώτη κίνηση που κάνω είναι προς την αναυθεντικότητα. Έτσι δεν κάνουμε τίποτα. Η εναλλακτική είναι κάτι δύσκολο, προορισμένο για άξιους ανθρώπους, που πολεμάνε στη ζωή τους, με την ατυχία, με την αδιαφορία, με την ηλιθιότητα και οτιδήποτε μπορεί να σταθεί ανάμεσα σε αυτούς και το στόχο τους.

Δεν πρέπει ποτέ ν' απογοητεύεσαι, είσαι κι εσύ ένας κυνηγός του απόλυτου, το οποίο είναι εκεί πέρα και περιμένει. Το γράψιμο είναι μια ελάχιστη σχηματοποίηση, προσεγγίζει το απόλυτο με αυτόν τον τρόπο: δια της γειτνιάσεως.

Άραγε οι άλλοι προσπαθούν περισσότερο; Κάνουν κάτι σαν να εξαφανίζουν τις αρνητικές σκέψεις; Ακριβώς εδώ κάνω την παρατήρηση ότι πιστεύω ότι υπάρχει ο κόσμος που αντιλαμβάνομαι και νομίζω ότι μέσα απ' αυτόν πρέπει να βρω το δρόμο μου. Δεν ξέρω ότι υπάρχει και ένας κόσμος που δε βλέπω αλλά είναι ο μόνος κόσμος που έχει σημασία. Δεν εννοώ πνευματιστικές αναζητήσεις αλλά τον κόσμο που ζούνε τα όνειρα και οι ελπίδες μου. Όταν προσπαθείς ζεις μέσα σ' εκείνον τον κόσμο.

Το είχα προβλέψει, αλλά δε στοιχημάτισα. Είναι μια εξίσωση που δίνει μια καλή προσέγγιση του αποτελέσματος. Εκεί μέσα είδα μόνο ένα πνεύμα αντιλογίας, κυματισμούς της τιμής
Να δούμε τι θα μπορούσαν να πουν κι αυτοί
δεν είναι να εμπιστεύεσαι αυτά που ακούς
Ένα παιχνίδι σκάκι που συνεχίζεται
Μιλάω για τη γραφική παράσταση.
Από παλιά ήμουν καλός στα μαθηματικά, δηλαδή, μέτριος απ' τους καλούς.
Με την εμπειρία τόσα χρόνια να πηγαίνω σε μπακάλικα και σούπερ μάρκετ έγινα καλύτερος.
Δεν είναι φοβερά μαθηματικά, αλλά αν σκεφτείς πως θα φαίνονται σ' ένα μαθηματικό: "Τα λεμόνια είναι κίτρινα και το κίτρινο χρώμα έχει εκείνη την τιμή στο ορατό φάσμα, που έχει να κάνει με την τιμή πώλησης...".

Πίνω καλιμότσο με ρετσίνα και για μια ακόμη φορά αναρωτιέμαι σε ποιους απευθύνομαι. Τα πράγματα που έχουν συντρέξει μεταξύ εμού και κάποιων τραγουδιστών, εξ’ αποστάσεως. Είναι περίεργο, αυτές τις μέρες έχω γυρίσει πίσω στην εποχή που δεν υπήρχε τηλεόραση, στο δέκατο ένατο αιώνα και πριν. Δηλαδή, όπως θα ήταν τότε αν είχαν internet. Και πάγο σε κύβους. Με λίγα λόγια, η τηλεόραση παίζει αηδίες όλη μέρα. Αλληγορίες και αμφισημίες κλυδωνίζουν την πίστη στον εαυτό μου, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις εξελίξεις στους τομείς που κυριαρχεί όλη αυτή η πολυπλοκότητα. Μετά, συναντάς έναν άγνωστο στο δρόμο και σε ρωτάει για μια διεύθυνση και μεταμορφώνεσαι σε 5χρονο που παίζει με τους συμμαθητές του.
Οι επείγουσες ανάγκες μια κοινωνικής τάξης οδηγούν τις εξελίξεις και κατά τ’ άλλα χορεύεις κάθε μέρα με το είδωλό σου στον καθρέφτη, υπό τους ήχους μιας όπερας που μόλις ακούγεται.

Είναι γεγονός ότι δεν μου αρέσει καν η φαντασία. Απλά δεν έχω βρει κάποια χρησιμότητα γι' αυτή στη ζωή μου. Είναι αστείο πως εισβάλει καμιά φορά και είναι ευχάριστο. Επίσης, όταν φαντασιώνομαι είναι ωραία. Και μάλλον αυτό είναι το ζήτημα, απλά φαντασιώνομαι συνήθως, δε φαντάζομαι, κατά τ' άλλα, αυτά που μου προσπορίζει η όραση και γενικά οι αισθήσεις, μου είναι αρκετά. Ίσως η φαντασιακή διάσταση να είναι ενσωματωμένη, σε 'μένα, στη θέαση, που έχω, του κόσμου. Και είμαι σχεδόν ευχαριστημένος.
Ένα ζήτημα είναι, βέβαια, και οι επιθυμίες. Αλλά, δεν ξέρω, νομίζω ότι τις προσαρμόζεις μέσα στα όρια του δυνατού, συν κάτι παραπάνω. Γενικά, είμαι ένας πρωτόγονος και η μόνη στιγμή που αλλάζω είναι όταν δουλεύω. Έχω στο μυαλό μου, όμως, και το επιπρόσθετο περιεχόμενο κάθε έννοιας, γεμισμένο απ' την ιστορία. Αυτό είναι ταυτόχρονα φυλακή και ελευθερία, ψεύδος και αλήθεια. Η αρχή της απροδιοριστίας ισχύει και για τη συνείδηση, αλλά ίσως είναι πιο πολύπλοκο. Αν εξορίσουμε την εικόνα, μπορούμε να είμαστε μόνο ενέργεια, μικρές παλλόμενες χορδές που καθιστούν οτιδήποτε υπαρκτό.

Πολλά θέματα για συζήτηση. Μπορούμε να πούμε ότι τη ζωή είναι μια τέχνη να τη ζεις. Όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα για να τα συγκρατήσεις. Μπορείς να κάνεις μερικές νόμιμες αφαιρέσεις. Αφαιρέσεις, μετά απ' αυτή τη λέξη όλα φαίνονται ανοιχτά, υπάρχει ένα πεδίο δράσης. Αρχίζω και παρατηρώ τα πράγματα απ' την αρχή. Με μια καινούρια ματιά εμφανίζεται πάλι ο παλιός κόσμος. Άλλη μια περίπτωση που είμαι μόνος απέναντι στον κόσμο. Έχω συναίσθηση της δύναμής μου, όση είναι, και ένα σωρό δυνατότητες. Ιδού η Ρόδος...Τέτοιες συνειδητοποιήσεις μοιάζουν με βήματα πίσω, είχαμε φτάσει στο επίπεδο να είμαστε έξω απ' τον εαυτό μας, σαν μια μεταβλητή, ανακατεμένοι με τα πράγματα, όμως κάπως σιωπηλοί. Μπερδεμένοι από λεπτές ουσίες μέσα στα πράγματα, μέσα στις λέξεις. Νομίζω ότι άκουσα "τι είναι το γίγνεσθαι για 'σένα;". Θέλω ν' απαντήσω, αλλά ήδη η ερώτηση είναι στο παρελθόν και η απάντηση μαζί, ίσως. Αν πω κάτι θα είναι το σημαίνον και μπορεί να φέρει το σημαινόμενο τόσο κοντά. Λέω: Αγάπη. Ξαφνικά με κατακλύζει ο έρωτας και πάλι θα πω ότι δεν είμαι μόνος, απλά οι λέξεις είναι φτωχή παρέα, αλλά πόσο δυνατά συναισθήματα μπορούν να προξενήσουν και να προξενέψουν. Έχετε παρατηρήσει πόσο προσεκτικά ακούμε τις συζητήσεις όταν δεν μας παρατηρούν; Έχουμε πετάξει με τις λέξεις και έχουμε προσγειωθεί με αυτές. Θέλω να τις περιφρονήσω, αλλά είναι τόσο δυνατές, αν και άυλες, σε σχέση με 'μένα.

Σ' αυτό το αντίσκοινο φυσιγμένοι, πολύχρωμο, με ριγέ μοτίβα και ρόμβους. Πρέπει να αντέχει τους ανέμους και να συνεχίσει να υψώνεται, περικόπτοντας τη θέα αλλά δημιουργώντας μυστήριο. Όσοι μπαίνουν μέσα έχουν να θαυμάσουν πολλά πράγματα. Αλλά πρέπει να βγάλεις εισιτήριο.
Το τσίρκο ήρθε κυρίες και κύριοι. Παρελαύνουν στο δρόμο, διαλαλώντας την τέχνη τους. Διασκεδαστές από άλλες χώρες, άγνωστοι στο γούστο μας και στο ταμπεραμέντο μας. Όμως έχουν θαυμαστές ικανότητες. Ετοιμαστείτε για ένα θέαμα που δεν έχετε ξαναδεί. Για όσους αγαπάνε το καινούριο και έχουν την αίσθηση της περιπέτειας. Δε θα πιστεύετε στα μάτια σας.
Η οικογένεια μου, άφταστοι ακροβάτες των λέξεων και των συναισθημάτων. Θεαματικοί και ριψοκίνδυνοι. Από παλιά οικογένεια διασκεδαστών. Είναι τα αστέρια της παράστασης, με όλη την έννοια της λέξης.
Ο Γιάννης μπαίνει ζογκλάροντας τη δυνατότητα για ειρμό ή μάλλον για οίστρο. Σκάβει το κενό ανάμεσα στα διαδοχικά μπαλάκια και δημιουργεί σχήματα στο χώρο. Γεμάτα από σοφία από την ανατολή και απ' τη δύση.
Νιώθω την αναπνοή σας ν' αλλάζει καθώς ζητάτε περισσότερα. Τώρα, απαγγέλλει Καβάφη ταυτόχρονα: "Κι αν φτωχική βρεις την Ιθάκη, σου χάρισε όμως το ωραίο ταξίδι". Κλπ

Ίσως αν καθόμασταν να σκεφτούμε, να βρίσκαμε μια λύση, οπότε υπάρχει χώρος για σκέψη, αλλά σπαταλιέται σε άτομα που δεν μπορούν να δράσουν, είναι ένας φαύλος κύκλος. Μαθαίνεις να αποζητάς την ησυχία και μετά αναρωτιέσαι γιατί γίνονται όλ’ αυτά . Ονειρεύεσαι μάχες, αυτό δεν άλλαξε, αλλά είναι μόνο για τις εγωιστικές επιδιώξεις σου, θέλεις να σώσεις τον κόσμο, πάντα όμως για να κερδίσεις κάτι, πάντα είσαι μόνος γιατί το πιο δύσκολο είναι να δεις τον άλλο, δεν μπορείς να ανοιχτείς στους πιο κοντινούς σου ανθρώπους, πώς να πραγματοποιηθεί η επανάσταση; Επειδή αυτό δεν γίνεται, οι επαναστάσεις πηδούσαν το εμπόδιο της διαπροσωπικής επικοινωνίας, αναγάγοντας τα πάντα σε διακηρύξεις απώτατων σκοπών. Τα πιο σημαντικά πράγματα δεν τα διδασκόμαστε, γιατί είναι αυτά που διατηρούν τα προνόμια των υψηλότερων τάξεων. Αυτό που επιζητούσα εγώ όταν ήμουν πιο μικρός ήταν να μην υπάρχει επιτήδευση. Τα μικρά σφάλματα από την παράλειψη των συμβατικών όρων της ευγένειας μας ενοχλούν πιο πολύ απ’ τη μοναξιά και τη μιζέρια της ζωής στην πόλη, είναι γελοίο. Ενώ είναι μόνο αντανάκλαση του συστήματος εξουσίας.

Ο μεγάλος άγνωστος αντικείμενο χλευασμού κατακερματισμένος αλλιώτικος απ' τους άλλους επιμένοντας σ' αυτό παρά τα φαινόμενα που κατασπαράζουν το συκώτι μου σαν του Προμηθέα αλλά τι τα θέλεις αυτά και η ζωή δεν έχει χώρο πια για να συμβεί, έχει γίνει κάτι κάθετο. Μετά απ' αυτή τη συνειδητοποίηση γίνομαι ικέτης σε κάποιο ναό του Απόλλωνα προσφέροντας δώρα, αλλά γιατί το είπα αυτό; ο χριστιανικός Θεός είναι μεγάλος και τον ακολουθώ τυφλά έξι μέρες, την Κυριακή συντροφεύω κατόχους μαχαιρόδοντων τίγρεων ή έστω της Βεγγάλης, πίτσες σε ένα διαμέρισμα με αρκετό φως για ζωγράφους ή σχεδιαστές κόμιξ, μια νόμιμη αφαίρεση και βγάζοντας τα ρούχα μας είναι ήδη μια ληστεία κάτω απ' την υποψία των αστυνομικών, ο κλέφτης είμαι εγώ σε τόσες περιπτώσεις με νομιμόφρονες πολίτες με λεπτούς τρόπους και υπέροχο στυλ που με αποκοιμίζει ζαρώνοντας δίπλα στο κομοδίνο που τα νερά του ξύλου θυμίζουν πίνακες του Μπλέικ, οπότε υπήρξαν κι άλλοι οραματιστές, δεν είναι μόνο η φτώχεια που τους κάνει, όμως οι περισσότεροι ανήκουν κάπου με μια αρχαία έννοια υποταγής νομιμοποιώντας τα ρεψίματά τους, σε λίγο θα σωθεί η αίσθηση της έκπληξης, αλλά τίποτα δεν θα έχει αλλάξει, θα με προσφωνούν "φίλε" δίνοντάς μου τόση συγκρατημένη χαρά, ξηροί καρποί και Ballantines, γέλιο αμηχανίας, το μυστήριο της γυναίκας και της γης, αυτού του χώματος που μυρίζει τόσο ωραία.

Δεν πειράζει να επαναλαμβάνεσαι. Αν σε βολεύει να εκφράζεσαι μ' αυτόν τον τρόπο, είναι καλό. Άλλωστε δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. Ίσως το καθετί να προσεγγίζει τη μονάδα και τι πιο εύκολο, παρά διαιρούμενο με τον εαυτό του. Φυσικά, ο εαυτός δεν είναι δυνατόν να προσεγγιστεί ακριβώς, αλλά πρέπει να προσεγγιστεί όσο καλύτερα γίνεται. Κάθε στιγμή, μέσα στη ροή του γίγνεσθαι γινόμαστε πολύπλοκοι, ενώ όταν σκεφτόμαστε γινόμαστε κάτι απλό, ένα συναίσθημα, συνήθως ή μια λέξη (και μοιάζουμε στο παρουσιαστικό να έχουμε γίνει όλο μύτη ή όλο μέτωπο, όπως παρατηρούσε ο Όσκαρ Γουάιλντ).
Μπορείς να φτάσεις στη φράση: "Αγαπώ κάποια άλλη". Σπάνια μπορείς να το εκστομίσεις. Συνήθως λες: "Υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων" ή "Την αγαπάω αλλά δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της".
Κάπως κυνικός σήμερα. Decided to bust a move.
Το να φτάσεις στη σκέψη "αγαπώ κάποια άλλη" είναι μια αντανάκλαση από μια ανώτερη σφαίρα ύπαρξης και είναι τότε που μπορούμε να σκεφτούμε την ύπαρξη του απόλυτου και που χειριζόμαστε πολλές απόλυτες έννοιες. Θυμάμαι τον Μπάρροουζ που έλεγε: "Πως θα μάθετε να χειρίζεστε διαστημόπλοιο, αν δεν τα καταφέρνετε με τα απλά πράγματα;". Πως θα μάθεις ν' αγαπάς, αν δε μάθεις να είσαι ειλικρινής;

Κάποτε αρχίζεις ν' αναρωτιέσαι για πράγματα που παλιότερα δεν το έκανες. Ας πούμε, για το που μπορείς να φορέσεις πουκάμισο με στρογγυλό γιακά. Αν θα ήταν καλό να ήταν καλύτεροι οι τρόποι σου, σε κάθε περίσταση. Δεν εννοώ σαν εναλλακτική να φέρεσαι σαν αλήτης, αλλά, απλά, να μη σε ένοιαζε, ας πούμε η όλη επιτήδευση. Γύρω από τέτοια πράγματα γυρνάει η σκέψη μου. Σαν παίκτης του μπιλιάρδου που σκέφτεται τις επόμενες κινήσεις του. Θα μπορούσα να πω του σκάκι, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Ποιες οι διαφορές ανάμεσα στο μπιλιάρδο και το σκάκι; Και τα δύο μαζί καταλαμβάνουν ένα μεγάλο χώρο των πιθανών ειδών παιγνίων που υπάρχουν. Το μπιλιάρδο παίζει με τους νόμους της κίνησης, των μετατοπίσεων, των συγκρούσεων, συγχρονισμός χεριού-ματιού. Το σκάκι, αν κι έχει να κάνει με κινήσεις, οι αλληλοσυσχετίσεις που επιφέρουν τα πιόνια, βασίζονται σε άλλου είδους συμβάσεις, η δύναμή τους δεν είναι η κινητική, αλλά η στρατηγική. Το σκάκι είναι κινήσεις επί χάρτου, ενώ το μπιλιάρδο είναι το τι γίνεται σε κλίμακα 1:1. Η τεχνική του πρώτου βασίζεται στη σκέψη αποκλειστικά, ενώ του δεύτερου είναι και σωματικές δεξιότητες.
Είναι όμως και τα δύο κάποιες προσεγγίσεις του τι συμβαίνει όταν η ζωή ξεσπάει, πλησιάζουν όσο γίνεται προς αυτό το άπιαστο και ανεξήγητο παρόν και προσπαθούν να περιγράψουν τις στοιχειακές δυνάμεις της ζωής, μένοντας στις παρυφές μιας άρρητης αλήθειας. Έτσι, τα παιχνίδια είναι ένας τρόπος να βελτιώσεις την κατανόηση που έχεις για τον κόσμο. Είναι ένα μέσο που σε πάει από το μερικό στο μερικό συν την ενέργεια.
Αν αυτή η ενέργεια είναι κατά κύριο λόγο ο χρόνος, μπορούμε να επισκοπήσουμε την διαδοχικότητα σαν ένα φορτίο που προστίθεται στη μάζα, καθώς και σε ένα παράγοντα μη υλικό και επιφέρει αλλαγές.
Οι βασικές τάσεις του συστήματος, που είναι ο άνθρωπος, η εντροπία κυρίως, δεν αλλάζουν σημαντικά, ώστε να επηρεαστούν οι βασικές μεταβλητές, αλλά ίσως μεταβάλλεται το πεδίο τιμών κάποιων εξισώσεων. Εισάγοντας, ας πούμε, στις λύσεις των συστημάτων εξισώσεων που τρέχουν κατά τη διαδοχικότητα και κάποιες έξω απ' το σύνολο των φυσικών και των πραγματικών αριθμών. Οι περισσότερες απ' αυτές τις αλλαγές συμβαίνουν στη φαντασία μας όταν παίζουμε και όταν μελετούμε. Το πέρασμα από εκεί, στο πεδίο του πραγματικού, έγκειται σε μια μηχανική που δεν έχει ερευνηθεί ακόμη αρκετά, αφού η ίδια η έρευνα είναι ταυτόχρονα το περιεχόμενο της έρευνας. Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είναι μια τέτοια μηχανική, μια, που έχει σαν υλικό το λόγο.

Πρώτα έρχεται η βαρεμάρα να γράψεις, να κινήσεις το χέρι σου. Οπότε χρειάζεσαι ένα πιο άμεσο μέσο. Εδώ χάνουμε. Ίσως όχι. Τι θα λέγαμε, άλλωστε; Ναι, έτσι φτιάχνεται το στόρι. Με ζύμωση. Συνήθως όχι, το ξέρω. Που είναι ο αρχηγός; Ποιος ξέρει; Όποιος το σκέφτηκε.
Ναι, θα τα πω όλα, δεν θα αφήσω τίποτα. Έχω δικαίωμα να ελπίζω για κάτι καλό. Επιβιώνω. Σας διασκεδάζω. Μπορώ να ρομανζάρω μια γυναίκα. Θα με ήθελε. Αν μπορεί να αντέξει χωρίς οργασμούς. Και μάλιστα, ίσως και με οργασμούς. Δεν έχω και πολλά να πω. Πιστεύω ότι ήμουν σωστός. Μετά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει. Αυτό που έγινε προφανώς. Αν είχα δράσει διαφορετικά... Δεν ξέρω. Είναι αλήθεια ότι πολύ από αυτόν τον καιρό ήμουν όχι ακριβώς επικεφαλής της κατάστασης. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θέλω να αποσιωπηθεί αυτό, αλλά θα επιμείνω. Αυτό, γιατί υπέθεσα ότι δεν τα ξέρετε όλα. Είναι κάποια πράγματα σημαντικά. Αν μου επιτρέπετε. Και βασικά, το να είναι κάτι ακριβές. Θα μπορούσε να μην είναι και θα ήταν όλα καλά. Για κάποιους. Πρέπει να αντιταχτώ σε αυτό. Αυτό είναι το ζήτημα. Αλλά τελικά, πιστεύω, ότι θα είναι καλό για όλους. Καλύτερο. Μια κατάληξη των γεγονότων που θα αντικατοπτρίζει το καλύτερο σε όλους μας. Αυτό κάνω.

Χειμώνες και καλοκαίρια ήταν αυτά που μας έφτιαξαν, καθώς και ανοίξεις και φθινόπωρα. Είναι ιστορίες, θα μπορούσες να τις πεις και αυτοτελείς, αυτή είναι η ιδέα, που πάντως έκαναν ένα κύκλο. Τώρα έχω αυτή την αίσθηση.Τελείωσα τη σχολή λογιστικής και το Ενάντια στη μέρα του Τόμας Πίντσον, ταυτόχρονα. Τι κάνουμε; Πάμε γι' άλλα. Συνήθως για γκόμενες το λένε αυτό. Άλλες φορές και για όταν νιώθεις ότι έκλεισε ένας κύκλος και θέλεις να το σημειώσεις και να ευχηθείς για το μέλλον. Πάμε γι' άλλα, λοιπόν.
Το γράψιμό μου προσεγγίζει τη μορφή της έκθεσης και αυτό είναι κάτι ακόμα που μπορεί να υπέβαλα στον εαυτό μου να κάνει, υποσυνείδητα και μ' ένα ρυθμό προσωπικό. Μπορεί και όχι, να είναι σύμπτωση. Θα έλεγε κανείς, πάντως, ότι είναι καλό κάτι να έχει αρχή, μέση και τέλος και να υπάρχει μια λελογισμένη ανάπτυξη των ιδεών μέσα στο κείμενο.
Μέσα από την εσκεμμένη αποδιοργάνωση των αισθήσεων και σαν μια αντιστροφή αυτού, να υπάρξει κάτι σωστό από την οπτική της λογικής.

Δείτε τους μποξέρ. Δε στέκονται σ' ένα σημείο. Χορεύουν. Μέσα από την κίνηση ξεδιπλώνουν την τακτική τους. Έτσι και στη ζωή, δεν μπορείς να σταθείς σ' ένα σημείο, πρέπει η κίνηση να είναι συνυφασμένη με την κίνηση των γεγονότων.
Ξέρω ότι σ' ένα επίπεδο το κάνω αυτό. Δε γίνεται να λειτουργείς τόσο καιρό και να μη μάθεις, υποσυνείδητα, να προσαρμόζεσαι. Αυτό ενοχλεί όμως, το υποσυνείδητα. Υποσυνείδητα ισούται με τυχαία και έτσι, το μόνο κομμάτι σου που έχει ενδιαφέρον, δεν έχεις έλεγχο πάνω του.
Πως αποφασίζεις να εγκαταλείψεις τη θέση σου, τη σιγουριά, την αυτοαντίληψη σου, για να κινηθείς προς κάπου;
Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει όταν έχεις ανακαλύψει το καινούριο πάτημά σου. Μέσα από την πίστη ή τη γνώση ή και τα δύο.
Το γεγονός, βέβαια, είναι, ότι τα γεγονότα δεν περιμένουν. Η ζωή κινείται με τους δικούς της ρυθμούς και δεν πρόκειται να σε περιμένει. Πρέπει να προσαρμοστείς εσύ σε αυτή και όχι το αντίθετο. Ακόμη κι αν νιώθεις ότι μπορείς να εξυψωθείς πάνω απ' όλους και να ελέγξεις, να επιβάλεις τη δική σου ερμηνεία, βλέπεις ότι δεν είσαι γυμνασμένος γι' αυτό. Πιθανότατα δεν θα ήθελες να ήσουν.

Πρέπει όλη η προσπάθεια να καταλήξει στο να φτιάξεις μια ιστορία που να εμπλέκει όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Κάποιοι θα είναι μέσα σε αυτή χωρίς τη θέλησή τους, γιατί απλά δεν έχουν γνώση της ύπαρξής της. Η άλλη κατηγορία είναι όλοι αυτοί που θα τη διαβάσουν και θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα της.
Όμως δεν ξέρω πραγματικά τι σε ενώνει με τους άλλους. Νομίζω απολύτως τίποτα. Το πολύ να είναι οι άλλοι ένα μέσο για να φτάσεις στους δικούς σου σκοπούς.

Τώρα βλέπω το φύλλο σαν καθρέφτη. Θα μιλούσες ποτέ στον καθρέφτη; Θα ήταν μια μάλλον κωμική σκηνή κάτι τέτοιο. Οπότε θ' αναγκαστείς να περάσεις απ' την άλλη μεριά του καθρέφτη. Ο Λιούις Κάρολ περιέγραψε το πρώτο λογικό βήμα, με τις μαθηματικές του γνώσεις. Ταυτόχρονα, περνάς πίσω από τα δόντια του ειδώλου σου και βρίσκεσαι, όπου, τελοσπάντων, κάπου εκεί, που εδράζεται η ομιλία. Ο χρόνος; Ο χρόνος είναι μια βροχή, καθώς ριπίζει το μάγουλό μου. Οπότε, απ' την άλλη μεριά του καθρέφτη βρέχει, αναμενόμενο αυτό, αφού βρέχει και σε αυτή τη μεριά. Αλλά αυτό το δάσος που βλέπω τώρα, προχωρώντας, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ο Φάουστ με τον Μεφιστοτελή, που ανεβαίνουν στο βουνό των μαγισσών. Τους παρατηρώ να συζητάνε προχωρώντας, λίγο απορημένος και για το πόσο μακριά βρέθηκα εγώ, μονομιάς, και συνεχίζοντας να απομακρύνομαι.
Ίσως συνεχίσω αυτή τη διήγηση κάποτε, αν έχω κάτι ν' αναφέρω.

Πρέπει να υπερασπίσω τον τρόπο σκέψης μου και κάνοντάς το να γίνω και καλύτερος. Βλέπω τόσα παιδιά να έχουν το προνόμιο της φαντασίας, ο κόσμος τους βρίθει από εικόνες, είναι ένα καλειδοσκόπιο που βουτούν το χέρι τους μέσα και ανασύρουν... οτιδήποτε, αλήθεια. Εικόνες ομορφιάς, εικόνες θλίψης, φαίνεται να ζούνε πέρα απ' τη στιγμή, να μπορούν να λειτουργούν χωρίς σκέψη για να είναι ελεύθεροι να κοιτάνε γύρω τους και στη φαντασία τους και στις αναμνήσεις τους.
Εγώ συνήθως ζω στο τώρα, βλέπω μόνο ότι υπάρχει μπροστά μου, από μια πίστη ότι αυτό είναι όλο κι όλο ότι υπάρχει. Θέλω να πιστεύω ότι το περιορισμένο μου βλέμμα αποδίδει μια αφαίρεση του όλου, γεμάτη φρόνηση. Δεν μπορώ να κάτσω να σκεφτώ ότι ίσως κάνω λάθος. Όχι συχνά τουλάχιστον.

Αν έβρισκες ένα ρόλο ίσως να ησύχαζες. Ένα ρόλο μέσα σ' όλο αυτό. Νομίζω ότι η νοοτροπία εξελίσσεται στο χρόνο, το λένε μόδα ή κάτι τέτοιο. Εξελίσσεται σα σπείρα, το ανέβασμα στη σκάλα του Έλιοτ. Φοβάμαι ότι τώρα ακούγεται κάπως σαν πύργος της Βαβέλ. Αλλά δεν είμαστε σίγουροι.
Είναι φανερό ότι πιστεύω ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον σε αυτή τη ζωή. Ότι ίσως μπορείς να γίνεις Βούδας. Δεν πιστεύω τόσο σ' αυτό στ' αλήθεια. Αλλά πιστεύω στο να κάνεις προσεκτικές αναφορές των πραγμάτων που αντιλαμβάνεσαι, γιατί ίσως κάποιος άλλος καταλάβει κάτι που εσύ δεν μπόρεσες.
Μια κατάσταση σαν τον Συραννό να μιλάει στη θέση του αντεραστή του κάτω απ' το μπαλκόνι της αγαπημένης τους, καλυμμένος απ' τη βλάστηση.
Τώρα είχα την προδιάθεση να τελειώσω αυτούς τους συλλογισμούς, δοκιμάζοντας να τους φέρω στο λογικό τους τέλος. Λοιπόν, δε θα το κάνω. Θέλω να μείνω λίγο κάτω απ' αυτό το μπαλκόνι, προσπαθώντας να ξεχωρίσω τη μυρωδιά του αιδοίου της ποθητής μου, ανάμεσα σ' αυτές των λουλουδιών και των φίκων και του μπαρουτιού μέσα στα παλιά εκείνα πιστόλια που είχαν θηκαρωμένα οι στρατιώτες.

Πλαγίως. Πλάγιος λόγος. Μια οπτική - απτική μεταφορά, για κατανόηση. Ενδείκνυται σε περιπτώσεις που η χρήση του ευθέως λόγου είναι δυσχερής. Για να μη γίνει φιλολογική η συζήτηση πρέπει να στραφεί στην τεχνολογία. Αν έχει αρκετό ίντερνετ και μερικούς κλώνους φτιαγμένους σε μυστικά εργαστήρια, ο κάθε κλώνος χωρισμένος οριστικά από κάθε άλλον και από το πρωτότυπο σύμφωνα με τους αστρολογικούς χάρτες. Δεν είναι και τόσο σπουδαίο, είναι γεννετική μηχανική. Περιγράφεις κάτι αόριστα και ένας μηχανικός το φτιάχνει. Η εισβολή μηχανικών κατασκευασμάτων σε κάθε τομέα της ζωής. Θα γίνουν όλα πιο εύκολα, ακόμα και η γνώση θα μεταφέρεται χωρίς προσπάθεια.
Αναπαραγωγή του βασικού προτύπου. Μια αρχική ιδέα που εξελίσσεται προβλεπόμενα. Καθώς πραγματοποιεί τις δυνατότητές της δεν έχει χρόνο να υπολογίσει εναλλακτικά σενάρια. Το πρόβλημα της ύπαρξης της ελεύθερης βούλησης λυμένο. Περνάμε στην πραγματική ιστορία. Ο Λόγος ακούγεται δυνατά, θριαμβεύοντας επί της σύγχυσης. Ποιόν να ευχαριστήσουμε γι' αυτό; Τον ίδιο το Χρόνο. Μπορούμε τώρα να δούμε και το παρελθόν υπό το πρίσμα της αλήθειας. Δε χρειάζεται να λέμε ότι οι νικητές ελέγχουν την ιστορία. Δεν υπάρχει πια εγώ κι εσύ. Όλα τα δημιουργούσε η άγνοια. Και αυτή υπήρχε επειδή οι άνθρωποι ήταν αναγκασμένοι να σκέφτονται ανάποδα. Έπρεπε να κατευθύνονται προς ένα σκοπό. Ο καλύτερος τρόπος είναι να καρφώνεις το βέλος και να σχεδιάζεις, μετά, γύρω του, το στόχο.

Γιατί πίστεψες στις λέξεις; Η καλύτερη απάντηση που μπόρεσα να σκεφτώ, είναι η εξής: Στο βιβλίο "Γυρίστε τον γαλαξία με ωτοστόπ", ο Φορντ ρωτάει τον Ζάφοντ: "Τι το χρειάζεσαι το τρίτο χέρι και το πρόσθεσες;". Ο Ζάφοντ απαντάει: "Για να παίζω σκι-μποξ".

Αν προφασισθείς άγνοια δε θα πέσεις έξω, απλά δεν είναι δικαιολογία. Καταλαβαίνεις. Συνεχίζεις να καταλαβαίνεις, βλεφαρίζεις, πάλι η αίσθηση του εδώ, γιατί ξέρεις τί διακόπτει, τι ανοίγει τα κουμπιά, τις παραμάνες, τα φερμουάρ, το βέλκρο, τα χείλη,τους μοριακούς δεσμούς, τις κλειδαριές, την πορωμένη αδιαφορία, την έμπνευση, τους συστελλόμενους μυς και τα σφιγμένα δόντια, την έκσταση, είναι το "και", είναι όταν αθροίζεις, όταν συλλογισμοί που αναφέρουν στα υψηλότερα μαθηματικά, υποβάλονται αυθέραιτα στη βάσανο της σύζευξης με κάτι αδοκίμαστο

Γίνονται τρελλά πράγματα μωρό μου. Η γωνία του δέντρου στον πίνακα του Γκωγκέν είναι η σχέση μας με κάποια αδέρφια, κολλημένους στην ηδονή του σεξ και οτιδήποτε άλλο που δεν έχει αντίκρυσμα στην νομισματική αρένα. Οι ημέτεροι μπορούν να πάνε να γαμηθούν. Εδώ τα φώτα γίνονται τυχαία και πασαλείφουν τα υλικά στοιχεία. Περιγράφοντας τα, είναι κινέζικα βάζα, ένα μπωλ με μυρωδικά και ένα τόσο διάφανο ποτήρι με μπράντυ

Εγώ πάντα δεν ήμουν σημαντικός. Τι πολυτέλεια να έχεις κάτι να πεις. Αυτό είναι όλο; Θα ήθελες τίποτ' άλλο; Σ' αγαπω. Τόσο εύκολα; Ποιά είπες εύκολη; Όποια θέλω. Ακόμη και την αγαπημένη σου; Έχω αγαπημένη; Ναι, έχω. Όσο κάποιος έχει κάποιον άλλο. Και δεν έχει κάποιον άλλο. Και το γνωρίζει. Μυρίζει τα δάχτυλα των ποδιών του. Χυδαίος και ασεβής πάντα. Πότε θα πάψεις, πότε θ' αλλάξεις τακτική; Κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη. Φτύσου μη ματιαχτείς. Εντάξει, φύγε τώρα. Πρέπει να φύγεις για να έρθεις. Μην καταχράσαι τη φιλοξενεία μου. Δεν κερνάω καφέ, καφενείο το πέρασες; Θα σου ανάψω το φώς. Να βγεις στην ωραία νύχτα. Ύποπτε τύπε.
Βγαίνει έξω. Που θα πάει άραγε; Χίλιες μία νύχτες, χίλιες δύο...Υπερβολές. Το έχω υπολογίσει ότι όλα είναι ίδια πια. Θα λέει ότι θέλει να εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες, αλλά δε θα το πιστεύει ούτε ο ίδιος. Αντιμέτωπος με δυνάμεις που δεν καταλαβαίνει. Με όλη του την αλήθεια, μ' ένα τοσοδά ψέμα, που να πάει στην άβυσσο του τσιμέντου;

Όταν σε έφτιαξε ο Θεός, που σήμερα στην ταινία του Γούντι Άλλεν έλεγαν ότι δεν υπάρχει κι όμως υπάρχει χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε, χωρίς να πρέπει να βάζουμε άρθρο μπροστά απ' το όνομά του, τι κερδίζω εγώ όμώς; Ακόμη κι αν αφορά τη ζωή μου και ίσως τώρα πρέπει να πω ότι πρέπει να χάσω, μέσα απο μια ακόμη αντιστροφή, τι θα γινόμασταν χωρίς αυτές, χωρίς να ασχολούμαστε με τα αισθήματα των άλλων που δεν έχουν καμιά υποχρέωση να μας συμπαθούν. Ο φόβος για τη μοναξιά, ο αγώνας για τη λευτεριά, ακόμη κατι που δε σεβάστηκα αλλά έπρεπε να πω, ακολουθώντας μια σκανταλιάρικη προδιάθεση ή ίσως από έλλειψη παιδείας, σκέψου μόνο πόσο παγιδευμένος νιώθεις άλλες φορές αλλά τότε είσαι και ενωμένος, οι ώρες είναι γεμάτες με σκληρότητα που δε θα πω αν είναι πολλή ή λίγη, αν και είναι καλό να καταπιαστούμε με ποσότητες που μπορούν να γεμίσουν το κενό, νομίζω ότι όλα είναι απλά και ίσως κάποιες φορές είναι, κυρίως όταν είσαι εκεί και όχι τώρα, από εδώ που είναι τόσο δύσκολο να το πεις ζωή, αλλά περισσότερο αναμονή ή σαπίλα αν είσαι πιο κυνικός, τα κόμιξ του Vuillemin, κάποιος που δεν παρουσιάζει εξωτερικές διαφοροποιήσεις, βάζει τα ρούχα του και πηγαίνει στη δουλειά του, αλλά έχει ομιλούντα παπούτσια που μοιάζουν και με του Μίκυ Μάους, όλες αυτές οι ώρες που δε σκέφτομαι τα όνειρά μου μου καταλογίζονται τώρα, αυτό ήταν πάντα το να συνυπάρχεις, να αλλοτριώνεσαι μέσα απ' την κοινωνικοποίηση

Ένας άλλος ποιητής πάλι έβαλε σε προοπτική τους προβληματισμούς μου, ο Χριστιανόπουλος, λέγοντας ότι η τέχνη είναι που μας κάνει κάτι περισσότερο απ' αυτό που είμαστε. Όλο έχω την ψευδαίσθηση ότι θα βρώ ένα τυφλοσύρτη που θα με κάνει να κατανοήσω τη ζωή στην πληρότητά της. Ο Burroughs είχε πει:" Your writer has reached the end of words". Δεν ξέρω τι ακριβώς εμπειρία είχε, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ήταν εξαιρετική. Πάντως, όταν τελειώνουν τα λόγια, συνήθως ξεκινάς απ' την αρχή. Δεν στοχεύεις να πετύχεις τη στιγμή και να την ακινητοποιήσεις στο χρόνο, αλλά απλά αντικατοπτρίζεις την κάθε στιγμή. Είναι το μόνο καθήκον που έχεις. Να έχεις ιδέες είναι ένα ιδανικό, σε μια πραγματικότητα χωρίς ιδανικά.

Να φιλάς μια κλειδαρότρυπα
όλη σου τη ζωή
κάτι θα μάθεις
για το τι είναι
να έχεις πρόσβαση
ειδικά αφού όλοι οι δρόμοι
είναι τουλάχιστον
τόσο μικροί
και απροσπέλαστοι
φτιαγμένοι για
φαλακρά κεφάλια
που ζούνε μόνο
απ' τον πόλεμο
Αηδία, αλλά
ποιοί είμαστ' εμείς;

Εκφράσεις σε πρόσωπα
συχνά είναι ευνοικά
ίσως κάτω απ' όλα
να λένε "δε φαίνεται
επικίνδυνος"
Δεν μπορούν να περάσουν
απ' την εδώ μεριά.
Γι' αυτό, αφού κάνω
μια δέηση στον Θεό
και στον Edgar Allan Poe,
θα σας αφήσω να ρίξετε
μια ματιά
εκεί που αρχίζει
η γλυκειά ώρα:
Χίλια παράδοξα συγκλίνουν...
Drunk me some beers