Tuesday, July 20, 2010

Πίνω καλιμότσο με ρετσίνα και για μια ακόμη φορά αναρωτιέμαι σε ποιους απευθύνομαι. Τα πράγματα που έχουν συντρέξει μεταξύ εμού και κάποιων τραγουδιστών, εξ’ αποστάσεως. Είναι περίεργο, αυτές τις μέρες έχω γυρίσει πίσω στην εποχή που δεν υπήρχε τηλεόραση, στο δέκατο ένατο αιώνα και πριν. Δηλαδή, όπως θα ήταν τότε αν είχαν internet. Και πάγο σε κύβους. Με λίγα λόγια, η τηλεόραση παίζει αηδίες όλη μέρα. Αλληγορίες και αμφισημίες κλυδωνίζουν την πίστη στον εαυτό μου, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις εξελίξεις στους τομείς που κυριαρχεί όλη αυτή η πολυπλοκότητα. Μετά, συναντάς έναν άγνωστο στο δρόμο και σε ρωτάει για μια διεύθυνση και μεταμορφώνεσαι σε 5χρονο που παίζει με τους συμμαθητές του.
Οι επείγουσες ανάγκες μια κοινωνικής τάξης οδηγούν τις εξελίξεις και κατά τ’ άλλα χορεύεις κάθε μέρα με το είδωλό σου στον καθρέφτη, υπό τους ήχους μιας όπερας που μόλις ακούγεται.

Tuesday, July 13, 2010

Είναι γεγονός ότι δεν μου αρέσει καν η φαντασία. Απλά δεν έχω βρει κάποια χρησιμότητα γι' αυτή στη ζωή μου. Είναι αστείο πως εισβάλει καμιά φορά και είναι ευχάριστο. Επίσης, όταν φαντασιώνομαι είναι ωραία. Και μάλλον αυτό είναι το ζήτημα, απλά φαντασιώνομαι συνήθως, δε φαντάζομαι, κατά τ' άλλα, αυτά που μου προσπορίζει η όραση και γενικά οι αισθήσεις, μου είναι αρκετά. Ίσως η φαντασιακή διάσταση να είναι ενσωματωμένη, σε 'μένα, στη θέαση, που έχω, του κόσμου. Και είμαι σχεδόν ευχαριστημένος.
Ένα ζήτημα είναι, βέβαια, και οι επιθυμίες. Αλλά, δεν ξέρω, νομίζω ότι τις προσαρμόζεις μέσα στα όρια του δυνατού, συν κάτι παραπάνω. Γενικά, είμαι ένας πρωτόγονος και η μόνη στιγμή που αλλάζω είναι όταν δουλεύω. Έχω στο μυαλό μου, όμως, και το επιπρόσθετο περιεχόμενο κάθε έννοιας, γεμισμένο απ' την ιστορία. Αυτό είναι ταυτόχρονα φυλακή και ελευθερία, ψεύδος και αλήθεια. Η αρχή της απροδιοριστίας ισχύει και για τη συνείδηση, αλλά ίσως είναι πιο πολύπλοκο. Αν εξορίσουμε την εικόνα, μπορούμε να είμαστε μόνο ενέργεια, μικρές παλλόμενες χορδές που καθιστούν οτιδήποτε υπαρκτό.