Εγώ πάντα δεν ήμουν σημαντικός. Τι πολυτέλεια να έχεις κάτι να πεις. Αυτό είναι όλο; Θα ήθελες τίποτ' άλλο; Σ' αγαπω. Τόσο εύκολα; Ποιά είπες εύκολη; Όποια θέλω. Ακόμη και την αγαπημένη σου; Έχω αγαπημένη; Ναι, έχω. Όσο κάποιος έχει κάποιον άλλο. Και δεν έχει κάποιον άλλο. Και το γνωρίζει. Μυρίζει τα δάχτυλα των ποδιών του. Χυδαίος και ασεβής πάντα. Πότε θα πάψεις, πότε θ' αλλάξεις τακτική; Κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη. Φτύσου μη ματιαχτείς. Εντάξει, φύγε τώρα. Πρέπει να φύγεις για να έρθεις. Μην καταχράσαι τη φιλοξενεία μου. Δεν κερνάω καφέ, καφενείο το πέρασες; Θα σου ανάψω το φώς. Να βγεις στην ωραία νύχτα. Ύποπτε τύπε.
Βγαίνει έξω. Που θα πάει άραγε; Χίλιες μία νύχτες, χίλιες δύο...Υπερβολές. Το έχω υπολογίσει ότι όλα είναι ίδια πια. Θα λέει ότι θέλει να εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες, αλλά δε θα το πιστεύει ούτε ο ίδιος. Αντιμέτωπος με δυνάμεις που δεν καταλαβαίνει. Με όλη του την αλήθεια, μ' ένα τοσοδά ψέμα, που να πάει στην άβυσσο του τσιμέντου;

Όταν σε έφτιαξε ο Θεός, που σήμερα στην ταινία του Γούντι Άλλεν έλεγαν ότι δεν υπάρχει κι όμως υπάρχει χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε, χωρίς να πρέπει να βάζουμε άρθρο μπροστά απ' το όνομά του, τι κερδίζω εγώ όμώς; Ακόμη κι αν αφορά τη ζωή μου και ίσως τώρα πρέπει να πω ότι πρέπει να χάσω, μέσα απο μια ακόμη αντιστροφή, τι θα γινόμασταν χωρίς αυτές, χωρίς να ασχολούμαστε με τα αισθήματα των άλλων που δεν έχουν καμιά υποχρέωση να μας συμπαθούν. Ο φόβος για τη μοναξιά, ο αγώνας για τη λευτεριά, ακόμη κατι που δε σεβάστηκα αλλά έπρεπε να πω, ακολουθώντας μια σκανταλιάρικη προδιάθεση ή ίσως από έλλειψη παιδείας, σκέψου μόνο πόσο παγιδευμένος νιώθεις άλλες φορές αλλά τότε είσαι και ενωμένος, οι ώρες είναι γεμάτες με σκληρότητα που δε θα πω αν είναι πολλή ή λίγη, αν και είναι καλό να καταπιαστούμε με ποσότητες που μπορούν να γεμίσουν το κενό, νομίζω ότι όλα είναι απλά και ίσως κάποιες φορές είναι, κυρίως όταν είσαι εκεί και όχι τώρα, από εδώ που είναι τόσο δύσκολο να το πεις ζωή, αλλά περισσότερο αναμονή ή σαπίλα αν είσαι πιο κυνικός, τα κόμιξ του Vuillemin, κάποιος που δεν παρουσιάζει εξωτερικές διαφοροποιήσεις, βάζει τα ρούχα του και πηγαίνει στη δουλειά του, αλλά έχει ομιλούντα παπούτσια που μοιάζουν και με του Μίκυ Μάους, όλες αυτές οι ώρες που δε σκέφτομαι τα όνειρά μου μου καταλογίζονται τώρα, αυτό ήταν πάντα το να συνυπάρχεις, να αλλοτριώνεσαι μέσα απ' την κοινωνικοποίηση

Ένας άλλος ποιητής πάλι έβαλε σε προοπτική τους προβληματισμούς μου, ο Χριστιανόπουλος, λέγοντας ότι η τέχνη είναι που μας κάνει κάτι περισσότερο απ' αυτό που είμαστε. Όλο έχω την ψευδαίσθηση ότι θα βρώ ένα τυφλοσύρτη που θα με κάνει να κατανοήσω τη ζωή στην πληρότητά της. Ο Burroughs είχε πει:" Your writer has reached the end of words". Δεν ξέρω τι ακριβώς εμπειρία είχε, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ήταν εξαιρετική. Πάντως, όταν τελειώνουν τα λόγια, συνήθως ξεκινάς απ' την αρχή. Δεν στοχεύεις να πετύχεις τη στιγμή και να την ακινητοποιήσεις στο χρόνο, αλλά απλά αντικατοπτρίζεις την κάθε στιγμή. Είναι το μόνο καθήκον που έχεις. Να έχεις ιδέες είναι ένα ιδανικό, σε μια πραγματικότητα χωρίς ιδανικά.

Να φιλάς μια κλειδαρότρυπα
όλη σου τη ζωή
κάτι θα μάθεις
για το τι είναι
να έχεις πρόσβαση
ειδικά αφού όλοι οι δρόμοι
είναι τουλάχιστον
τόσο μικροί
και απροσπέλαστοι
φτιαγμένοι για
φαλακρά κεφάλια
που ζούνε μόνο
απ' τον πόλεμο
Αηδία, αλλά
ποιοί είμαστ' εμείς;

Εκφράσεις σε πρόσωπα
συχνά είναι ευνοικά
ίσως κάτω απ' όλα
να λένε "δε φαίνεται
επικίνδυνος"
Δεν μπορούν να περάσουν
απ' την εδώ μεριά.
Γι' αυτό, αφού κάνω
μια δέηση στον Θεό
και στον Edgar Allan Poe,
θα σας αφήσω να ρίξετε
μια ματιά
εκεί που αρχίζει
η γλυκειά ώρα:
Χίλια παράδοξα συγκλίνουν...
Drunk me some beers