Βλέποντας το περισσότερο συνοθύλευμα από άπτερα δίποδα μπορείς, καταβάλοντας κάποια προσπάθεια, να το αθροίσεις. Αποτελούν ένα σύνολο όπου αλληλοσυμπληρώνουν το ένα το άλλο. Ίσως δεν το συμπληρώνουν, μα χρησιμεύουν μ' έναν τρόπο. Είναι τόσες πολλές οι ποιότητες, πραγματικά αμέτρητες. Τόσο που αναρωτιέσαι πως καταλήγουν συχνά να μένουν μόνο πέντε-εξ στην αντίληψη. Ώστε η έλλειψη κάθε φορά κάποιας από αυτές τις βασικές, κάνει ν' αρχίσει το μέτρημα απ' την αρχή. Τότε μια άλλη φαίνεται να λείπει και σχεδόν απελπίζεσαι. Η αποσιώπηση αυτών των γεγονότων δεν βοηθά. Ίσως η υπερβολική αναφορά τους να είναι καλύτερη, δεν ξέρω. Και στις δύο περιπτώσεις μια δίοδος θα βρεθεί. Όμως μέχρι τότε, η όλη υπόθεση θα είναι σαν μια υποσημείωση σε μια χαμένη παράγραφο. Θα ενδιαφερθούμε για στίγματα, ιδιομορφίες, κάθε φάρσα θα μας φανεί σοβαρή για κάποιες στιγμές. Δεν είναι όλο αυτό ένας ακόμη τρόπος για να κερδηθεί της αιωνιότητος το ψήγμα; Ή να θέλεις να πεις ότι η ζωή είναι όμορφη. Τι κρύο που είναι το διαμάντι- όμως αψεγάδιαστο. Προτιμώ κάτι πιο ζεστό, ξέρω 'γω, ένα λουκάνικο. Μετά από πολλούς αιώνες δε θα γίνει διαμάντι. Αυτό που μας ενώνει είναι ένα διαμάντι και αυτό που είναι ανάμεσά μας είναι ένα λουκάνικο.