Τώρα βλέπω το φύλλο σαν καθρέφτη. Θα μιλούσες ποτέ στον καθρέφτη; Θα ήταν μια μάλλον κωμική σκηνή κάτι τέτοιο. Οπότε θ' αναγκαστείς να περάσεις απ' την άλλη μεριά του καθρέφτη. Ο Λιούις Κάρολ περιέγραψε το πρώτο λογικό βήμα, με τις μαθηματικές του γνώσεις. Ταυτόχρονα, περνάς πίσω από τα δόντια του ειδώλου σου και βρίσκεσαι, όπου, τελοσπάντων, κάπου εκεί, που εδράζεται η ομιλία. Ο χρόνος; Ο χρόνος είναι μια βροχή, καθώς ριπίζει το μάγουλό μου. Οπότε, απ' την άλλη μεριά του καθρέφτη βρέχει, αναμενόμενο αυτό, αφού βρέχει και σε αυτή τη μεριά. Αλλά αυτό το δάσος που βλέπω τώρα, προχωρώντας, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ο Φάουστ με τον Μεφιστοτελή, που ανεβαίνουν στο βουνό των μαγισσών. Τους παρατηρώ να συζητάνε προχωρώντας, λίγο απορημένος και για το πόσο μακριά βρέθηκα εγώ, μονομιάς, και συνεχίζοντας να απομακρύνομαι.
Ίσως συνεχίσω αυτή τη διήγηση κάποτε, αν έχω κάτι ν' αναφέρω.