Ο μεγάλος άγνωστος αντικείμενο χλευασμού κατακερματισμένος αλλιώτικος απ' τους άλλους επιμένοντας σ' αυτό παρά τα φαινόμενα που κατασπαράζουν το συκώτι μου σαν του Προμηθέα αλλά τι τα θέλεις αυτά και η ζωή δεν έχει χώρο πια για να συμβεί, έχει γίνει κάτι κάθετο. Μετά απ' αυτή τη συνειδητοποίηση γίνομαι ικέτης σε κάποιο ναό του Απόλλωνα προσφέροντας δώρα, αλλά γιατί το είπα αυτό; ο χριστιανικός Θεός είναι μεγάλος και τον ακολουθώ τυφλά έξι μέρες, την Κυριακή συντροφεύω κατόχους μαχαιρόδοντων τίγρεων ή έστω της Βεγγάλης, πίτσες σε ένα διαμέρισμα με αρκετό φως για ζωγράφους ή σχεδιαστές κόμιξ, μια νόμιμη αφαίρεση και βγάζοντας τα ρούχα μας είναι ήδη μια ληστεία κάτω απ' την υποψία των αστυνομικών, ο κλέφτης είμαι εγώ σε τόσες περιπτώσεις με νομιμόφρονες πολίτες με λεπτούς τρόπους και υπέροχο στυλ που με αποκοιμίζει ζαρώνοντας δίπλα στο κομοδίνο που τα νερά του ξύλου θυμίζουν πίνακες του Μπλέικ, οπότε υπήρξαν κι άλλοι οραματιστές, δεν είναι μόνο η φτώχεια που τους κάνει, όμως οι περισσότεροι ανήκουν κάπου με μια αρχαία έννοια υποταγής νομιμοποιώντας τα ρεψίματά τους, σε λίγο θα σωθεί η αίσθηση της έκπληξης, αλλά τίποτα δεν θα έχει αλλάξει, θα με προσφωνούν "φίλε" δίνοντάς μου τόση συγκρατημένη χαρά, ξηροί καρποί και Ballantines, γέλιο αμηχανίας, το μυστήριο της γυναίκας και της γης, αυτού του χώματος που μυρίζει τόσο ωραία.

Δεν πειράζει να επαναλαμβάνεσαι. Αν σε βολεύει να εκφράζεσαι μ' αυτόν τον τρόπο, είναι καλό. Άλλωστε δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. Ίσως το καθετί να προσεγγίζει τη μονάδα και τι πιο εύκολο, παρά διαιρούμενο με τον εαυτό του. Φυσικά, ο εαυτός δεν είναι δυνατόν να προσεγγιστεί ακριβώς, αλλά πρέπει να προσεγγιστεί όσο καλύτερα γίνεται. Κάθε στιγμή, μέσα στη ροή του γίγνεσθαι γινόμαστε πολύπλοκοι, ενώ όταν σκεφτόμαστε γινόμαστε κάτι απλό, ένα συναίσθημα, συνήθως ή μια λέξη (και μοιάζουμε στο παρουσιαστικό να έχουμε γίνει όλο μύτη ή όλο μέτωπο, όπως παρατηρούσε ο Όσκαρ Γουάιλντ).
Μπορείς να φτάσεις στη φράση: "Αγαπώ κάποια άλλη". Σπάνια μπορείς να το εκστομίσεις. Συνήθως λες: "Υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων" ή "Την αγαπάω αλλά δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της".
Κάπως κυνικός σήμερα. Decided to bust a move.
Το να φτάσεις στη σκέψη "αγαπώ κάποια άλλη" είναι μια αντανάκλαση από μια ανώτερη σφαίρα ύπαρξης και είναι τότε που μπορούμε να σκεφτούμε την ύπαρξη του απόλυτου και που χειριζόμαστε πολλές απόλυτες έννοιες. Θυμάμαι τον Μπάρροουζ που έλεγε: "Πως θα μάθετε να χειρίζεστε διαστημόπλοιο, αν δεν τα καταφέρνετε με τα απλά πράγματα;". Πως θα μάθεις ν' αγαπάς, αν δε μάθεις να είσαι ειλικρινής;

Κάποτε αρχίζεις ν' αναρωτιέσαι για πράγματα που παλιότερα δεν το έκανες. Ας πούμε, για το που μπορείς να φορέσεις πουκάμισο με στρογγυλό γιακά. Αν θα ήταν καλό να ήταν καλύτεροι οι τρόποι σου, σε κάθε περίσταση. Δεν εννοώ σαν εναλλακτική να φέρεσαι σαν αλήτης, αλλά, απλά, να μη σε ένοιαζε, ας πούμε η όλη επιτήδευση. Γύρω από τέτοια πράγματα γυρνάει η σκέψη μου. Σαν παίκτης του μπιλιάρδου που σκέφτεται τις επόμενες κινήσεις του. Θα μπορούσα να πω του σκάκι, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Ποιες οι διαφορές ανάμεσα στο μπιλιάρδο και το σκάκι; Και τα δύο μαζί καταλαμβάνουν ένα μεγάλο χώρο των πιθανών ειδών παιγνίων που υπάρχουν. Το μπιλιάρδο παίζει με τους νόμους της κίνησης, των μετατοπίσεων, των συγκρούσεων, συγχρονισμός χεριού-ματιού. Το σκάκι, αν κι έχει να κάνει με κινήσεις, οι αλληλοσυσχετίσεις που επιφέρουν τα πιόνια, βασίζονται σε άλλου είδους συμβάσεις, η δύναμή τους δεν είναι η κινητική, αλλά η στρατηγική. Το σκάκι είναι κινήσεις επί χάρτου, ενώ το μπιλιάρδο είναι το τι γίνεται σε κλίμακα 1:1. Η τεχνική του πρώτου βασίζεται στη σκέψη αποκλειστικά, ενώ του δεύτερου είναι και σωματικές δεξιότητες.
Είναι όμως και τα δύο κάποιες προσεγγίσεις του τι συμβαίνει όταν η ζωή ξεσπάει, πλησιάζουν όσο γίνεται προς αυτό το άπιαστο και ανεξήγητο παρόν και προσπαθούν να περιγράψουν τις στοιχειακές δυνάμεις της ζωής, μένοντας στις παρυφές μιας άρρητης αλήθειας. Έτσι, τα παιχνίδια είναι ένας τρόπος να βελτιώσεις την κατανόηση που έχεις για τον κόσμο. Είναι ένα μέσο που σε πάει από το μερικό στο μερικό συν την ενέργεια.
Αν αυτή η ενέργεια είναι κατά κύριο λόγο ο χρόνος, μπορούμε να επισκοπήσουμε την διαδοχικότητα σαν ένα φορτίο που προστίθεται στη μάζα, καθώς και σε ένα παράγοντα μη υλικό και επιφέρει αλλαγές.
Οι βασικές τάσεις του συστήματος, που είναι ο άνθρωπος, η εντροπία κυρίως, δεν αλλάζουν σημαντικά, ώστε να επηρεαστούν οι βασικές μεταβλητές, αλλά ίσως μεταβάλλεται το πεδίο τιμών κάποιων εξισώσεων. Εισάγοντας, ας πούμε, στις λύσεις των συστημάτων εξισώσεων που τρέχουν κατά τη διαδοχικότητα και κάποιες έξω απ' το σύνολο των φυσικών και των πραγματικών αριθμών. Οι περισσότερες απ' αυτές τις αλλαγές συμβαίνουν στη φαντασία μας όταν παίζουμε και όταν μελετούμε. Το πέρασμα από εκεί, στο πεδίο του πραγματικού, έγκειται σε μια μηχανική που δεν έχει ερευνηθεί ακόμη αρκετά, αφού η ίδια η έρευνα είναι ταυτόχρονα το περιεχόμενο της έρευνας. Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είναι μια τέτοια μηχανική, μια, που έχει σαν υλικό το λόγο.