Φαντάζομαι το έξω, τη νύχτα, το πόσα πάρτι θα υπάρχουν απόψε. Ενώ θα το ήθελα, δεν είμαι καλεσμένος σε κανένα: Μεγάλη αναποδιά. Θα διαλογιστώ γι' αυτό.

(Απόσπασμα)
Κυριαρχεί σ' εμένα μια αίσθηση της ιστορίας. Όλα αυτά που είμαι με ακολουθούν πάντα, πρέπει να φαίνεται η ομοιότητα του πριν με το τώρα. Αυτό, προσαρμοσμένο στο μέγεθος κάθε στιγμής, σημαίνει ότι αυτό που λες πρέπει να έχει σχέση με το ακριβώς προηγούμενο. Μπορεί κάποιος να έχει μια διάνοια που να κάνει τους πιο απίθανους συνειρμούς. Η ύπαρξη αυτής της διάνοιας είναι η συγκολλητική ύλη καθώς λιώνει πάνω στα δημιουργήματά της μέχρι την ανυπαρξία. Είναι κάτι το αφηρημένο, μια καλλιτεχνική φόρμα. Υπήρχε συνέπεια; Υπήρχε συνέχεια στο χρόνο; Δε συμβαδίζει με τους νόμους της λογικής αλλά επωφελούμαστε από την αυθεντικότητά του και απ' το πόσο έντεχνο είναι. Οι συμβάσεις φτιάχνονται στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Εγώ, η τέχνη μου θέλω να κινείται εκεί. Αλλά, πολύ εύκολα μπορεί να νοηθεί τέχνη, μα και οτιδήποτε επικοινωνία, σε κάποιο υψηλότερο επίπεδο.

Κάπου τίθεται το ερώτημα: Εσύ τι έχεις...κάνει; Μετά από κάποια ηλικία είναι κάπως σημαντικό. Κάποιος διαβάζει οικονομικές εφημερίδες. Άλλος, μπορεί να δει μια ολόκληρη ταινία της ΕΤ3. Επιτεύγματα. Κάτω απ' όλα, να εκτελείς τους ρόλους που σε βάζει η κοινωνία με πειστικότητα. Με πουστηκότητα.

Πιστεύω ότι δεν πρέπει να παγιδευόμαστε, αφού υπήρξαμε και κατανοήσαμε τόσα πράγματα, ποίηση, τις τιμές της βενζίνης, μπύρα, λοιπόν, που είναι όλα αυτά τώρα; Όμως όλοι τα πέρασαν αυτά και δεν κάνουν κι έτσι. You know? Είναι σε μια απαστράπτουσα στιγμή που ενώνονται και διασπείρονται όλα.