Ο μεγάλος άγνωστος αντικείμενο χλευασμού κατακερματισμένος αλλιώτικος απ' τους άλλους επιμένοντας σ' αυτό παρά τα φαινόμενα που κατασπαράζουν το συκώτι μου σαν του Προμηθέα αλλά τι τα θέλεις αυτά και η ζωή δεν έχει χώρο πια για να συμβεί, έχει γίνει κάτι κάθετο. Μετά απ' αυτή τη συνειδητοποίηση γίνομαι ικέτης σε κάποιο ναό του Απόλλωνα προσφέροντας δώρα, αλλά γιατί το είπα αυτό; ο χριστιανικός Θεός είναι μεγάλος και τον ακολουθώ τυφλά έξι μέρες, την Κυριακή συντροφεύω κατόχους μαχαιρόδοντων τίγρεων ή έστω της Βεγγάλης, πίτσες σε ένα διαμέρισμα με αρκετό φως για ζωγράφους ή σχεδιαστές κόμιξ, μια νόμιμη αφαίρεση και βγάζοντας τα ρούχα μας είναι ήδη μια ληστεία κάτω απ' την υποψία των αστυνομικών, ο κλέφτης είμαι εγώ σε τόσες περιπτώσεις με νομιμόφρονες πολίτες με λεπτούς τρόπους και υπέροχο στυλ που με αποκοιμίζει ζαρώνοντας δίπλα στο κομοδίνο που τα νερά του ξύλου θυμίζουν πίνακες του Μπλέικ, οπότε υπήρξαν κι άλλοι οραματιστές, δεν είναι μόνο η φτώχεια που τους κάνει, όμως οι περισσότεροι ανήκουν κάπου με μια αρχαία έννοια υποταγής νομιμοποιώντας τα ρεψίματά τους, σε λίγο θα σωθεί η αίσθηση της έκπληξης, αλλά τίποτα δεν θα έχει αλλάξει, θα με προσφωνούν "φίλε" δίνοντάς μου τόση συγκρατημένη χαρά, ξηροί καρποί και Ballantines, γέλιο αμηχανίας, το μυστήριο της γυναίκας και της γης, αυτού του χώματος που μυρίζει τόσο ωραία.