Νομίζω τόση ώρα ότι λέω κάτι σημαντικό, αλλά είναι τα ίδια τετριμμένα πράγματα

Η εικόνα με τις τρεις μαιμούδες. Μια ταινία σήμερα που άρχιζε δείχνοντας τρεις λάμπες σ' ένα τοίχο δίπλα στον Σηκουάνα. Ασπρόμαυρη ταινία, προσπάθησα να καταλάβω τι σημαίνουν οι τρεις λάμπες. Σκέφτηκα ότι τονιζόταν η μεσαία και είπα: "Ε, βέβαια". Το είπα. Ήταν καθήκον μου να το πω. Όπως όταν χαιρετάς κάποιον με το όνομά του. Είναι μόνο δίκαιο. Τώρα όλο συνδέεται με την έννοια της δικαιοσύνης. Είμαστε ευαίσθητοι σ' αυτή την έννοια, οπότε ας της βάλουμε δύο λάμπες δίπλα της, σαν τον Χριστό στο σταυρό με τους δύο κλέφτες. Συγχωρεί αυτόν που πιστεύει. Γιατί να είναι η δικαιοσύνη τυφλη; Θα σκεφτόταν κάποιος ότι η μαρτυρία της θα ήταν ελλειπής έτσι. Έχει τη ζυγαριά όμως. Σηκώστε το χέρι όποιος θα ήθελε να ζυγιστεί εκεί. Θυμόσαστε την εποχή που ήμασταν απλά τυχεροί; Όταν συνειδητοποιείς ότι χρειάζεσαι κάτι, πάυει να σε εξυπηρετεί. Η ζυγαριά μπαλαντζάρει και ξαναισορροπεί. Αλλά, σαν αντιστάθμισμα, κερδίζεις και κάτι. Λες: Φτιάχνω μόνος μου την τύχη μου. Δοξάστε με. Είχα ένα ωραιο απόγευμα παρασκευής. Τίποτα σπουδαίο. Σχολασα απ' τη δουλειά, πήγα στο σούπερ μάρκετ, σ' αυτή την εικόνα της έκπαγλης αφθονίας, πήρα λίγα πράγματα, μετά πήγα πήρα την κοπέλα μου και λουφάξαμε στο σπίτι.

Πώς να το εξηγήσω; Δεν είναι ότι χρειάζεται κάτι. Ποτέ δεν είναι αυτό. Αν ήταν έτσι...Κάποτε ήταν, αλλά ούτε καν τότε. Είναι κάτι άλλο. Είναι να αξιοποιείς όλο τον κενό χώρο και χρόνο. Φυσικά, όπως φαίνεται, γενικά, είσαι αναγκασμένος να γίνεις ένα πλάσμα της συνήθειας, είναι στην ανθρώπινη φύση και αυτοί που είναι καλλιτέχνες και μεγαλοφυίες είναι εκ γεννητής. Δεν κουνάνε το δαχτυλάκι τους ή μάλλον το κουνάνε και κάνουν κάτι νόστιμο. Οι υπόλοιποι είναι αναγκασμένοι να μένουν πλάσματα της συνήθειας για να βρούνε εν καιρώ μια εναρμόνιση έστω και σε χαμηλό βαθμό ικανοποίησης. Η εναρμόνιση είναι Καβαφική λέξη. Είναι κάτι που γίνεται ασυνείδητα και είναι αποτέλεσμα της συνήθειας. Είναι φανερό ότι έχω κάποια εναρμόνιση, έχω κατασταλλάξει κάπου, αλλά νιώθω μάλλον παραφωνία ανάμεσα σε άλλες παραφωνίες, τόσο, που αγανακτώ και απελπίζομαι για το γεγονός ότι απλά ασχημαίνουμε τη φύση. Το μεγαλύτερο μυστικό: Κανείς δεν ικανοποιείται με το μέτριο.

Μόνος, να τι αισθάνομαι, πως το βλέπω. Όχι απλά μόνος δε, αλλά και περικυκλωμένος. Λίγα μπορείς να κάνεις έτσι. Πήραμε το ο.κ. από τη διοίκηση. Εκστατικό νέο. Φεύγε Μυθριδάτα. Έτσι το εμηνεύω και οποιεσδήποτε ενστάσεις κλπ, θέλω να πιστεύω ότι θα ληφθούν υπόψη. Θα αναμείνουμε.

Μικρό Θεατρικό

Θα έλεγα ότι είναι τόσο ευχάριστο να μιλάς. Να βλέπεις πάλι πως έχεις μιλήσει παλιά. Το τώρα να είναι μετά και πριν κλπ.
Εντάξει, ίσως κανείς δε δει τα γραπτά μου. Νιώθω τον κίνδυνο να παραμείνω άγνωστος. Είμαι πολύ ματαιόδοξος για να μιλάω στον αέρα. Ίσως αν μεθούσα όμως... Όχι τέτοια πράγματα. Έχουμε δημιουργήσει ένα σώμα από εικόνες και ιστορίες. Διερευνούμε. Βλέπουμε αυτά που είναι αληθινά. Θέλω κάποιον να με ακούσει. Θέλω να περπατήσουμα χέρι με χέρι. Πετάω, φεύγω. Είμαι χαρταετός. Αγάπη μου μοναδική, παντοτινή. Σ' εγκαταλείπω. Είμαι ψέμα. Εγώ που δίνω ζωή. Είμαι μόνο ένα δοχείο. Εσύ είσαι όλη η αλήθεια. Δεν αντέχω να το βλέπω. Ας χωρίσουμε.
- Όχι μωρό μου. Κοίτα πως ελέγχεις κι εσύ τα στοιχεία της φύσης. Είμαστε ίδιοι.
- Μην το λες αυτό. Δεν μπορεί να είναι έτσι. Δεν μπορεί να κάνω λάθος. Πάλι έκανα λάθος.
- Κι εγώ κάνω τόσα λάθη. Δεν ταιριάζω πουθενά. Θέλω να κρυφτώ. Κρύψε με. Ντρέπομαι τόσο.
- Γιατί ντρέπεσαι; Είσαι τόσο όμορφος.
- Εσύ είσαι τόσο όμορφη. Με κάνεις να θέλω να τελειώσω. Θα' θελα τόσο να απελευθερωθώ απ' τη ζήλια μου.
- Ναι. Αγαπώ κάποιον άλλον.
- Πως είναι δυνατόν. Νόμιζα... Τι θ' απογίνω;
- Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι ν' αδιαφορήσω. Άλλωστε η δύναμη της εξουσίας του άλλου μου κόβει τα πόδια.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ -->

Δεν μπορώ να μιλήσω, θα γράψω. Η ψυχή σου διαχωρίστηκε από εσένα και ήρθε να μείνει μαζί μου. Δεν άντεξε τόσο ψέμα. Σε θαυμάζω. Εγκατέλειψες τόσα. Ζεις χωρίς ψυχή κι όμως όταν σε συνάντησα τα γόνατά μου έτρεμαν κι εσύ με περιφρόνησες όσο πάντα. Πόσο θα ήθελα να γίνω σαν εσένα. Ίσως αυτό προσπαθώ. Τώρα ξέρω ότι ούτε εγώ έχω ψυχή, αλλά ήρθε και ζει μαζί σου. Αναρωτιέμαι αν το ξέρεις.

Κίρκεγκωρ

Κίρκεγκωρ. Τόσο ειλικρινής φωνή, τόσο αυθεντικός άνθρωπος.Δε θα μπορούσα να έχω κανέναν άλλο για πρότυπο. Ίσως δεν μπορεί να τον χαρακτηρήσει κανείς ασυμβίβαστο- αλλά γιατί όχι; Για 'μένα αυτό ακριβώς είναι. Είναι ο μόνος που τολμάει να μην παίξει στην παράσταση- ή είναι ο καλύτερος ηθοποιός.
Μ' αυτό το δίλλημα, το ίσως καθόλου τυχαία δημιουργημένο μπορούμε να εισαχθούμε στο περιβάλλον της σκέψης του φιλόσοφου Κίρκεγκωρ. Πάνω στις γραμμές και τους τρόπους της σκέψης του, θα αντιμετώπιζα το δίλλημα αυτό, αφού η προσπάθεια επίλυσής του θα μου ήταν ακαταμάχητη, ως εξης: Κάποιος που θα ήταν ένας τέλειος ηθοποιός, προσποιούμενος ότι δεν παίζει στην παράσταση, θα είχε διαφορά από κάποιον που όντως δεν παίζει στην παράσταση; Φοβερό: Μπορείς να δεις το φίδι να κουλουριάζεται δίπλα στο κατακόκκινο τορνευτό μήλο

View from ika kordelio

Αλλά είσαι όμορφη. Προσπαθείς να επενδύσεις σ' αυτό αλλά το ξεχνάς στη ροή της καθημερινότητας. Τώρα κάτι άλλο με απασχολεί. Το ότι φτάνεις από μόνος σου στο συμπέρασμα για τον εαυτό σου ότι είσαι σωστός δε μετράει. Κάθε στιγμή τουλάχιστον.
Η ομορφιά είναι η αλήθεια και η λογοτεχνία η απάντηση. Οπότε η αλήθεια δε βρίσκεται ποτέ σε ένα κοινό μέρος. Σε κάτι που μπορείς να καταλήξεις με απλές συνεπαγωγές. Γι' αυτό φαίνεται τις περισσότερες φορές να μη βρίσκουμε μια οριστική λύση σ' ένα πρόβλημα. Είναι σαν ένα ανώτερο πλάσμα που δεν μπορείς να κατανοήσεις με όρους κατώτερου επιπέδου.
Τα μεγαλύτερα προβλήματα σ' αυτόν τον κόσμο τα δημιουργεί η ομορφιά. Τα αρχικά προβλήματα. Από τα οποία προκύπτουν αλυσσιδωτά τα απλούστερα προβλήματα που επιλύονται πιο εύκολα. Στο τέλος όμως θα μείνει η ομορφιά που είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Είναι η μόνη που δεν μπορούμε να αρνηθούμε. Θα ήταν σαν να αρνούμασταν το εγώ μας. Ο Αδάμ και η Εύα ήταν όμορφοι γιατί ήταν μέσα στον παράδεισο. Όλοι οι άνθρωποι είναι ένας άνθρωπος, δηλαδή ο Αδάμ. Ο Αδάμ ήταν όμορφος. Άρα είμαστε όλοι όμορφοι. Άρα το να αρνηθείς την ομορφιά είναι το ίδιο με το να αρνηθείς αυτό που είσαι. Αυτό θα ήταν καθαρή τρέλλα.
Οι όμορφοι άνθρωποι είναι σφίγγες που αποτελούν το μέσο για να φωτιστεί η αλήθεια. Πάντα υπό την παρουσία τους ή με την ανάμνησή τους διαλεγόμαστε με την μεγαλύτερη αλήθεια, γιατί η αλήθεια έχει το πρόσωπό τους, αφού η ομορφιά είναι η αλήθεια.
Μόνο οι όμορφοι άνθρωποι μπορούν να είναι ο εαυτός τους. Οι υπόλοιποι υπάρχουμε μέσω αυτών. Απ' αυτούς βλέπουμε πως είναι να είσαι αληθινός και πως μοιάζει η αλήθεια. Μαθαίνουμε πως ν' αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Παίρνουμε τους όρους του ανώτερου επιπέδου που είναι απαραίτητοι για να κατανοήσουμε τον κόσμο.

Καμιά φορά όταν διαλλέγομαι με τον εαυτό μου είμαι ο άλλος και καμιά φορά είμαι εγώ. Καμιά φορά δεν με καταλαβαίνω. Ίσως νιώθω δέος μπροστά στην πολυπλοκότητα. Είναι να ξετυλίγεται το κουβάρι με ευκολία και ταυτόχρονα να πλέκεται στα πιο διαφορετικά σχέδια. Καταλήγουν σε κάτι παιδαριώδες. Σκέψεις τριών δευτερολέπτων. Μέσα σ' αυτό το στενό περιθώριο πρέπει να μπουν αλήθειες μεγαλειώδεις. Μια πρόταση. Αλήθής ή ψευδής; Έλεγχος. Μέσα σε μια πρόταση μπορεί να μπει αυθεντικότητα. Κάποτε τα καταφέρνω. Συχνά όχι. Έχουμε μια πρόταση αληθή. Μετά άλλη μία. Κια άλλη μία. Καλό αυτό. Μετά να δούμε το τι αιτάται το περιεχόμενό τους. Είναι κάτι που παράγεται απο τη σκέψη ή απ' το συναίσθημα; Μπορεί το συναίσθημα να εκφράσει κάτι πολύπλοκο; Μπορεί η σκέψη να εκφράσει κάτι αληθινό;
Πρέπει ας πούμε να εκφραστεί η πολυπλοκότητα της ομορφιάς. Λέω πολυπλοκότητα γιατί παρά τη σαφήνειά της σαν ορατό...thing, μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ, να μην έχει όρια. Οπότε και η πρότασή μας πρέπει να κατασκευαστεί έτσι. Χρειαζόμαστε μια ποιητική γλώσσα. Ο σουρεαλισμός την έφτιαξε. Πριν, ο κομμουνισμός έφτιαξε μια πραγματικότητα όπου επιστήμονες δούλευαν στους βόθρους. Όχι με την πειθώ βέβαια. Με τη βία. Οι νέοι ποιητές μας λένε ότι η επιδίωξη του πλούτου είναι καλή για τα άτομα. Ζούμε σ' ένα κόσμο που όλα αυτά είναι αλήθεια. Αλλά αυτό είναι μια σκέψη μόνο.

Πώς να πω κάτι ψαγμένο αφού κάποιος θα με γνωρίσει και θα δει ότι είναι όλα ψέμματα; Κι όμως απ' όλα όσα έχουν εφευρεθεί, κατασκευαστεί, παρασκευαστεί, ανακατευτεί, μεταποιηθεί, αναμειχθεί, παλαιωθεί, συνδυαστεί, πετύχει, βράσει, ενωθεί, τυποποιηθεί, ισορροπηθεί, ανακαλυφθεί, αποκαλυφθεί, αναπτυχθεί, ετοιμαστεί, ζυμωθεί, καταλήξει, διεκπεραιωθεί, εγώ ήμουν η προυπόθεση. Ήταν προυπόθεση να χαθώ και να γίνω όλες αυτές οι διαδικασίες. Και πρέπει τώρα ο νέος αυτός κόσμος των δημιουργημάτων να μη με ξέρει. Να είμαι νέος, άγνωστος, ανερμάττιστος. Δε γίνομαι ποτέ πλατύς, πυκνός, εκτενής. Δεν αρχίζω τίποτα. Γιατί αυτό το τίποτα είμαι εγώ.

Αυξήστε την ένταση

Αν ποτέ μπορούσε να υπάρξει το πιο πολύ
θα ήταν μια σπρωξιά
αντίσταση
γυαλάδα από κρύσταλα
κριτική
προεπαναστατική Ρωσία
ύπνος
ομιλία με πράγματα που δεν καταλαβαίνουν
κάτι σαν να κοιτάς αλλού
διασπασμένες αλληλουχίες
αρχηγοί της αταξίας
να θέλεις να συμμετέχεις
αλλά να είσαι ήδη εκεί από πριν
και να μη χωράς πια

Εύρεση λύσης

Άκουγα παλιά τραγούδια - τα παλιά μας τραγούδια

Κόκκινα βελούδινα μαξιλάρια κεντημένα

Δεν θέλω να προσποιηθώ αλλά δεν έχω επιλογή

Είναι προαπαιτούμενο

Σε κάποιο άλλο επίπεδο αυτό λέγεται λογική

Το να έχεις ικανότητες, έτσι γενικά, είναι εκ των ουκ άνευ

Και να τις κεφαλαιοποιείς επίσης

Δεν μπορείς να είσαι υπεράνω και να λες: Θέλω να με αποδεχτούν

γι’ αυτό που είμαι

Τώρα όλοι μ’ ακολουθούν στη σκέψη μου

Καθώς ετοιμάζομαι να διαπραγματευτώ την έννοια της προσποίησης

ή να πω εξαπάτησης

Πολλές φορές τα πράγματα σε κλείνουν από παντού

Και πρέπει να βρεις απαραίτητα μια διέξοδο

Η κατάσταση είναι δεδομένη: Δεν υπάρχει διαφυγή.

Έτσι φτιάχτηκε αυτό το σύστημα. Αυτό αντιμετωπίζουμε συνήθως:

Το αδύνατον. Τελικά το ξεπερνάμε, κάπως.

Αυτό γίνεται συνήθως με εξαπάτηση.

πήγαμε ένα μεγάλο ταξίδι
ας ξεκουραστούμε

ήταν νύχτα πάνω στη γη
και ήρθε ο προμηθέας κι έφερε τη φωτιά
γουάου

Τρόποι διασκέδασης

Εμπρός στην πιθανότητα της ενόχλησης και παρ’ όλ’ αυτά νουνεχής. Γιατί να μεταστρέψω την βασική ροή προς επικράτηση της ελάσσονος; Εγώ έτσι σκέφτομαι τα πράγματα. Αν υπάρχει ένα ισχυρό εσωτερικό ρεύμα το ακολουθώ μέχρι όπου με βγάλει. Όλο σε γνωστά, βατά σημεία με ξεβράζει και υποθέτω ότι θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Ο εσωτερικός σου κόσμος δεν είναι το καλύτερο μέρος για να περιπλανηθείς χωρίς κάποια συγκράτηση. Μπορεί να είναι το ίδιο επικίνδυνος με τον εξωτερικό. Μερικές φορές όμως θέλω να κινδυνεύσω λίγο γιατί βαριέμαι.

Αναρωτιέμαι αν πράγματι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζεις εκτός απ’ το να καταναλώνεις. Υλικά πράγματα που να μπορείς να τα περιγράψεις ή να τα επιδείξεις. Το να κάτσεις και να ρεμβάζεις δε θεωρείται γενικά κάτι άλλο από τεμπελιά ή συχνότερα βαρεμάρα. Σπάνια μπορείς να επινοήσεις κάτι με το μυαλό σου που να σου φτιάξει τη διάθεση. Σπάνια να είναι κάτι καινούριο, πρωτότυπο και να μη λερώνει. Φαντάζομαι καμιά φορά τι θα έκανα αν κέρδιζα το λαχείο. Αυτό είναι ωραίο, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις πολύ. Θα φανταστείς ότι έχεις τη βίλα, τη φεράρι, την ωραία γυναίκα, ταξίδια κλπ αλλά δεν είναι το ίδιο με την πραγματικότητα και αυτή η σύγκριση θα μειώνει την απόλαυση που νιώθεις.

Φωτογραφία: Ερωτικη υπόσχεση που καθυστερεί
Ηχεία: Μανάβικο οικείου πανικού
Ποντίκι: Ψυχωτική απόφαση αντιστροφής
Πληκτρολόγιο: Γαργάλημα πατούσας που πλήττει
Τασάκι: χύτρα κάποιας άλλης φοράς
Σουβέρ: Μια μέρα θα πετάξει
Έπρεπε να τα σκεφτώ όλα αυτά. Τις προάλες, για λίγο, ονοματοδοτούσα τα πράγματα μ' αυτόν τον τρόπο χωρίς να σκέφτομαι. Βέβαια, ήταν ακόμα πιο ωραία τότε, πιο ποιητικά. Ήταν η ποίηση σαν εμπειρία. Μέσα στην πεζή ζωή μας.

Τόσα να δεις τόσα να πεις#Φαίνεται πως είμαι ποιητής

Να μη σας ενοχλώ
εκτός αν θέλετε.
Είμαι εγώ
ο καραγκιόζης
γέλια που θα κάνουμε
χα-χα, χου-χου, χι-χι
Αντιρίξ και Συμφωνίξ
Βλαδίμηρος και Εστραγκόν
Απλά βρες κάποιον
και άρχισε να διασκεδάζεις.
Ένας άγνωστος μου μίλησε σήμερα
και δυό-τρία μέταλα προχτές απέφυγαν
να κάνουν σχόλια μεταξύ τους
που θα απευθύνονταν
στην πραγματικότητα σ' εμένα
γιατί απλά και μόνο
ήταν στην ακτίνα της ακοής μου
(Ίσως ν' αναφέρθηκε κάτι ακροθιγώς).
Ταξίδεψα λίγο στις
γραμμές του τρένου τους.
Θα βρουν το πανκ σε λίγο
και θα ηρεμήσουν
Είναι το πανκ ήρεμο;
Ε, είναι, σε σχέση με το μέταλ.
Το ξέρω ότι δεν είναι άγγελοι
εκτός αν πρόκειται για εκείνους
στο εξώφυλο του Heaven and Hell.
Ο χώρος με περισσότερα άρματα
κι απ' τα αρχαία Μακεδονικά
παλάτια ή, περισσότερο
σαν το πειρατικό
του Κάπτεν Στρόουμπ
Ένα πανδοχείο για Βίκινγκς
κι εγώ, αγκαλιά
με το Τζοβαέρι, νηφάλιος
δοκιμάζω το παραλλήρημα.