Η εικόνα με τις τρεις μαιμούδες. Μια ταινία σήμερα που άρχιζε δείχνοντας τρεις λάμπες σ' ένα τοίχο δίπλα στον Σηκουάνα. Ασπρόμαυρη ταινία, προσπάθησα να καταλάβω τι σημαίνουν οι τρεις λάμπες. Σκέφτηκα ότι τονιζόταν η μεσαία και είπα: "Ε, βέβαια". Το είπα. Ήταν καθήκον μου να το πω. Όπως όταν χαιρετάς κάποιον με το όνομά του. Είναι μόνο δίκαιο. Τώρα όλο συνδέεται με την έννοια της δικαιοσύνης. Είμαστε ευαίσθητοι σ' αυτή την έννοια, οπότε ας της βάλουμε δύο λάμπες δίπλα της, σαν τον Χριστό στο σταυρό με τους δύο κλέφτες. Συγχωρεί αυτόν που πιστεύει. Γιατί να είναι η δικαιοσύνη τυφλη; Θα σκεφτόταν κάποιος ότι η μαρτυρία της θα ήταν ελλειπής έτσι. Έχει τη ζυγαριά όμως. Σηκώστε το χέρι όποιος θα ήθελε να ζυγιστεί εκεί. Θυμόσαστε την εποχή που ήμασταν απλά τυχεροί; Όταν συνειδητοποιείς ότι χρειάζεσαι κάτι, πάυει να σε εξυπηρετεί. Η ζυγαριά μπαλαντζάρει και ξαναισορροπεί. Αλλά, σαν αντιστάθμισμα, κερδίζεις και κάτι. Λες: Φτιάχνω μόνος μου την τύχη μου. Δοξάστε με. Είχα ένα ωραιο απόγευμα παρασκευής. Τίποτα σπουδαίο. Σχολασα απ' τη δουλειά, πήγα στο σούπερ μάρκετ, σ' αυτή την εικόνα της έκπαγλης αφθονίας, πήρα λίγα πράγματα, μετά πήγα πήρα την κοπέλα μου και λουφάξαμε στο σπίτι.