Καμιά φορά όταν διαλλέγομαι με τον εαυτό μου είμαι ο άλλος και καμιά φορά είμαι εγώ. Καμιά φορά δεν με καταλαβαίνω. Ίσως νιώθω δέος μπροστά στην πολυπλοκότητα. Είναι να ξετυλίγεται το κουβάρι με ευκολία και ταυτόχρονα να πλέκεται στα πιο διαφορετικά σχέδια. Καταλήγουν σε κάτι παιδαριώδες. Σκέψεις τριών δευτερολέπτων. Μέσα σ' αυτό το στενό περιθώριο πρέπει να μπουν αλήθειες μεγαλειώδεις. Μια πρόταση. Αλήθής ή ψευδής; Έλεγχος. Μέσα σε μια πρόταση μπορεί να μπει αυθεντικότητα. Κάποτε τα καταφέρνω. Συχνά όχι. Έχουμε μια πρόταση αληθή. Μετά άλλη μία. Κια άλλη μία. Καλό αυτό. Μετά να δούμε το τι αιτάται το περιεχόμενό τους. Είναι κάτι που παράγεται απο τη σκέψη ή απ' το συναίσθημα; Μπορεί το συναίσθημα να εκφράσει κάτι πολύπλοκο; Μπορεί η σκέψη να εκφράσει κάτι αληθινό;
Πρέπει ας πούμε να εκφραστεί η πολυπλοκότητα της ομορφιάς. Λέω πολυπλοκότητα γιατί παρά τη σαφήνειά της σαν ορατό...thing, μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ, να μην έχει όρια. Οπότε και η πρότασή μας πρέπει να κατασκευαστεί έτσι. Χρειαζόμαστε μια ποιητική γλώσσα. Ο σουρεαλισμός την έφτιαξε. Πριν, ο κομμουνισμός έφτιαξε μια πραγματικότητα όπου επιστήμονες δούλευαν στους βόθρους. Όχι με την πειθώ βέβαια. Με τη βία. Οι νέοι ποιητές μας λένε ότι η επιδίωξη του πλούτου είναι καλή για τα άτομα. Ζούμε σ' ένα κόσμο που όλα αυτά είναι αλήθεια. Αλλά αυτό είναι μια σκέψη μόνο.