Τώρα μπορώ να αποδεχτώ ότι αυτό που κάνω είναι ελάσσονος σημασίας και δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, νέος, έκανε τον Βερόκιο να αφήσει τα πινέλα, λέει ο μύθος, όταν είδε τη ζωγραφική του μαθητή του. Μετά, διαβάζω Μαριβώ και υπαινίσσετα ότι οι άνθρωποι κάποιας αξίας αποστερούνται, σαν κανόνα, της σημαντικής θέσης που τους αξίζει. Θέλω να πιστεύω ότι αυτές οι υποδείξεις είναι σημαντικές, αλλά αμέσως φαντάζομαι κάποιον να χλευάζει την έπαρσή μου.
Θα ήθελα να προσδιορίσω το περιεχόμενο του χλευασμού, όπως το καταλαβαίνω εγώ: είναι τόσο πολλά τα σημεία που δεν προλαβαίνω να τα καταγραψω. Προσπαθώ: Ο ενδοσκοπικός τόνος είναι για κλάματα, προσδίδω κύρος σε δηλώσεις που ελέγχονται για τη σοβαρότητά τους, ασχολούμαι με πράγματα δευτερεύοντα για τη ζωή μου, έκφραση παγιδευμένη σε κλισέ, αδικαιολόγητα ελιτίστικη θεματολογία, αναφορές εκτός του πλαισίου, απουσία πλαισίου, απουσία ευρύτερου σχεδίου που να οδηγεί σε κάποιο στόχο. Το γεγονός ότι όλα αυτά μπορούν να μου καταλογιστούν, μειώνοντάς με.
Μου άρεσε αυτό που είπα, ότι δε στοχεύω σε κάτι διατυπώνοντας αυτούς τους συλλογισμούς. Ίσως αν είχα κάποιο στόχο κάθε φορά να ήταν πιο λογικό το όλο πράγμα.
Ωραία, να ένας στόχος: Θέλω να αποδείξω ότι ξέρω τα όρια που μπορώ να είμαι κακός. Ποιός ο σκοπός να είσαι κακός; η ηδονή. Ο ηδονισμός είναι μια αρχή που μπορεί να κυβερνάει τον βίο.
Λοιπόν, ίσως να μπορώ να είμαι κακός στον βαθμό που μπορώ να είμαι κακός με τον εαυτό μου. Γενικά, έχω την τάση να κρατάω στο σκοτάδι όλα τα πράγματα που με κάνουν να έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση. Είναι η αρχή ότι δεν πρέπει να λες τίποτα κακό για τον εαυτό σου.