Δεν αποζητούμε τη συμμετρία. Απλά αυτή η γραμμή που βλέπω πρέπει να προδιαγράφει... είναι δύσκολο να το ορίσω, να το δω σαν κάτι ολοκληρωμένο. Ξεκινάει σ' ένα σημείο, συγκεντρόνομαι για λίγο σ' αυτό, αλλά με εκνευρίζει η έλλειψη κάθε νοήματος, η απόσταση από οτιδήποτε ανώτερο, που θα αψηφούσε το ψέμα, θα υπερέβαινε το εφήμερο. Γι' αυτό μου αρέσει η ζωγραφική τόσο, τραβάς μια γραμμή, κάνεις τον τριδιάστατο κόσμο να μπει σ' ένα πιο απλό κοστούμι δύο διαστάσεων, αποφασίζεις τί είναι σημαντικό σ' όλο τον φλύαρο, φαίνεται, διηγηματικό ρυθμό της όρασης.