Friday, February 4, 2011

Μεγάλα βήματα

Πόσο καινούριοι είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν; ο καθένας μας γνωρίζει ένα αριθμό, αλλά θέλω να πω ότι νομίζω ότι μοιάζω με τους προγόνους μου. Μου παρουσιάζεται σαν πολύ πιθανό όλα να είναι μια παράσταση που οι ηθοποιοί φοράνε μάσκες και κάθε τόσο κάποιοι πάνε στα παρασκήνια και άλλοι παίρνουν τη θέση τους, χωρίς να υπάρχει μεγάλη διαφορά στο ρεπερτόριο. Μου χρειάζεται αυτή η γνώση; είναι απλά μια υπόθεση και ένα παράδειγμα από τον τρόπο σκέψης μου, κάποιες στιγμές. Είναι στο πλαίσιο ότι πρέπει πια να κάνω μεγάλα βήματα καθώς κινούμαι μέσα στον κόσμο. Αυτό απαιτεί μια υψηλότερη γνώση, γιατί δεν μπορείς να κινείσαι στο κενό. Βλέπεις ένα μονοπάτι, ό,τι είναι κάπως στέρεο είναι σίγουρα το επόμενο βήμα. Το μεγαλύτερο μέρος των βεβαιοτήτων προέρχεται από τη θρησκεία. Από αυτά που έχεις εσωτερικεύσει και καθορίζουν τη συμπεριφορά σου. Αλλά δε βρισκόμαστε πάντα στις εσχατιές της ύπαρξης, είναι ένα σωρό μικροπράγματα που πρέπει να συντελεστούν στο άμεσο περιβάλλον μας και που δεν υπάρχει άμεση απάντηση μέσα από αυτά που ξέρουμε. Έτσι, φτιάχνεις κι ο ίδιος μια θεωρία, που τελειοποιείται κάθε στιγμή που βυθίζεσαι ταυτόχρονα στον εγωισμό και την παραίτηση. Μπορείς να έχεις κάποιο ποσοστό ακρίβειας στην ενασχόληση σου με τις λεπτομέρειες και κάποιο πλάτος αντίληψης για να προσεγγίσεις τα μεγάλα θέματα.

4 comments:

Duchamp said...

φέρνοντας ένα κοχύλι στο στόμα τού αυτιού ακούς τα δάκρυα σου, ή τη φωνή σου καθώς διασχίζει το βυθό των δαχτύλων;
όπου δάχτυλα η υπεραστική ανάγκη της ύπαρξης να αποκτήσει το έρεισμα εκείνο που θα την φέρει απέναντι της θρησκείας ή ακριβέστερα στις συνεπακόλουθες της παράδοσης δοξασίες που θέλουν το δέρμα της θάλασσας να είναι ο καθρέφτης του θεού.
μέσα στον κόσμο ακούω τα βήματα σου όπως ο ορισμός επισκιάζει την ακολουθία της ώθησης που μεταφέρει τα σώματα χωρίς σκιά.
ακολουθώ πιστά το ίχνος που αφήνει η ανάμνηση των βημάτων σου στο θαμπό φως της αυγής που τρεμοσβήνει...

Τα σέβη μου

Johmar said...

Βλέπω την τάση να εξομοιωθώ, να αφομοιωθώ, να πετάξει το περιστέρι και να στείλω ένα μήνυμα σε μπουκάλι μέσα σ' ένα ποτάμι που πάει προς τη θάλασσα και μεταφέρει φερτά υλικά, γέφυρες, κορμούς που το ανάγλυφό τους είναι όλος ο κόσμος.

Johmar said...

Η ηθοποιία παίρνει μια ευρύτερη έννοια όταν αναλαμβάνουν οι ποιητές που δεν έχουν γράψει τίποτα να παίξουν σκηνές απ' το ρεπερτόριο της κόλασης, αφού αυτοί νιώθουν το ρόλο τους και φυλακίζονται στις στιγμές, για μια παλιά υπόσχεση σ' ένα όνειρο.

Johmar said...

Είναι περισσότερο ότι πρέπει να πηγαίνεις πάντα μακριά γιατί η συνήθεια είναι ένας τρόπος για να μην κάνεις τα πράγματα δύο φορές, αν δεν υπήρχε η συνήθεια, όλα τα πράγματα θα μας φαινόταν καινούρια, πάντα. Η υλική παρομοίωση θα ήταν ο David Byrne που φόρεσε αταίριαστα καρώ παντελόνι, πουκάμισο και σακάκi.