Πίνω καλιμότσο με ρετσίνα και για μια ακόμη φορά αναρωτιέμαι σε ποιους απευθύνομαι. Τα πράγματα που έχουν συντρέξει μεταξύ εμού και κάποιων τραγουδιστών, εξ’ αποστάσεως. Είναι περίεργο, αυτές τις μέρες έχω γυρίσει πίσω στην εποχή που δεν υπήρχε τηλεόραση, στο δέκατο ένατο αιώνα και πριν. Δηλαδή, όπως θα ήταν τότε αν είχαν internet. Και πάγο σε κύβους. Με λίγα λόγια, η τηλεόραση παίζει αηδίες όλη μέρα. Αλληγορίες και αμφισημίες κλυδωνίζουν την πίστη στον εαυτό μου, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις εξελίξεις στους τομείς που κυριαρχεί όλη αυτή η πολυπλοκότητα. Μετά, συναντάς έναν άγνωστο στο δρόμο και σε ρωτάει για μια διεύθυνση και μεταμορφώνεσαι σε 5χρονο που παίζει με τους συμμαθητές του.
Οι επείγουσες ανάγκες μια κοινωνικής τάξης οδηγούν τις εξελίξεις και κατά τ’ άλλα χορεύεις κάθε μέρα με το είδωλό σου στον καθρέφτη, υπό τους ήχους μιας όπερας που μόλις ακούγεται.