Όταν σε έφτιαξε ο Θεός, που σήμερα στην ταινία του Γούντι Άλλεν έλεγαν ότι δεν υπάρχει κι όμως υπάρχει χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε, χωρίς να πρέπει να βάζουμε άρθρο μπροστά απ' το όνομά του, τι κερδίζω εγώ όμώς; Ακόμη κι αν αφορά τη ζωή μου και ίσως τώρα πρέπει να πω ότι πρέπει να χάσω, μέσα απο μια ακόμη αντιστροφή, τι θα γινόμασταν χωρίς αυτές, χωρίς να ασχολούμαστε με τα αισθήματα των άλλων που δεν έχουν καμιά υποχρέωση να μας συμπαθούν. Ο φόβος για τη μοναξιά, ο αγώνας για τη λευτεριά, ακόμη κατι που δε σεβάστηκα αλλά έπρεπε να πω, ακολουθώντας μια σκανταλιάρικη προδιάθεση ή ίσως από έλλειψη παιδείας, σκέψου μόνο πόσο παγιδευμένος νιώθεις άλλες φορές αλλά τότε είσαι και ενωμένος, οι ώρες είναι γεμάτες με σκληρότητα που δε θα πω αν είναι πολλή ή λίγη, αν και είναι καλό να καταπιαστούμε με ποσότητες που μπορούν να γεμίσουν το κενό, νομίζω ότι όλα είναι απλά και ίσως κάποιες φορές είναι, κυρίως όταν είσαι εκεί και όχι τώρα, από εδώ που είναι τόσο δύσκολο να το πεις ζωή, αλλά περισσότερο αναμονή ή σαπίλα αν είσαι πιο κυνικός, τα κόμιξ του Vuillemin, κάποιος που δεν παρουσιάζει εξωτερικές διαφοροποιήσεις, βάζει τα ρούχα του και πηγαίνει στη δουλειά του, αλλά έχει ομιλούντα παπούτσια που μοιάζουν και με του Μίκυ Μάους, όλες αυτές οι ώρες που δε σκέφτομαι τα όνειρά μου μου καταλογίζονται τώρα, αυτό ήταν πάντα το να συνυπάρχεις, να αλλοτριώνεσαι μέσα απ' την κοινωνικοποίηση